Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI: ΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, στη σελίδα 254, αναφέρει:
Οι μέρες και οι μήνες της κυβερνήσεως Στεφανόπουλου κυλούσαν άτονα, ενώ το παρασκήνιο δούλευε εντατικά υφαίνοντας τη μελλοντική μοίρα του ελληνικού λαού και σφυρηλατώντας τα δεσμά του. Στον στρατό λειτουργούσε η λεγόμενη «Μεγάλη Χούντα των στρατηγών», η οποία εκτός από τον Σπαντιδάκη και τους άλλους στρατηγούς – είχε διευρυνθεί και με άλλους, μη στρατιωτικούς φιλοδικτατορικούς παράγοντες. Στις γνωστότερες ηγετικές φυσιογνωμίες περιλαμβάνονταν ο εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου Κόλλιας και ο πρωθιερέας των ανακτόρων Ιερώνυμος Κοτσώνης, ένας καλλιεργημένος φιλόδοξος κληρικός με μεγάλη επιρροή στα μέλη της βασιλικής οικογένειας, την οποία αργότερα πρόδωσε. Ο σύγχρονος αυτός Ρασπούτιν προσχώρησε στους κολονέλους και είναι σήμερα Αρχιεπίσκοπος της δικτατορίας. Πολλές συνεδριάσεις της Χούντας οργανώνονταν στο σπίτι του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη, βουλευτή της ΕΡΕ, ο οποίος είχε διατελέσει υπουργός Ασφαλείας κατά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου (1936 – 1940). Δεδομένων των στενών δεσμών της Χούντας με το Παλάτι, με εκπροσώπους της ολιγαρχίας και με ατλαντικές προσωπικότητες, θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς τη Μεγάλη Χούντα σαν μεταϊουλιανή μεταμόρφωση της προϊουλιανής υπερκυβερνήσεως.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι συνεννοήσεις μεταξύ Χούντας και Ατλαντικού Στρατηγείου. Η νομιμοφάνεια καλύπτετο από το γεγονός ότι συνομιλητής του ΝΑΤΟ δεν εμφανιζόταν η Χούντα, αλλά το Γενικό Επιτελείο Στρατού, που ήταν ένα και το αυτό. Το ερώτημα που είχε υποβληθεί στο ΝΑΤΟ ήταν: αν σε περίπτωση κινδύνου κομμουνιστικής ή φιλοκομμουνιστικής, κατόπιν εκλογών, επικρατήσεως δύναται να εφαρμοστεί το ατλαντικό σχέδιο αντιμετωπίσεως κομμουνιστικής επαναστάσεως; Αντ’άλλης απαντήσεως, το ΝΑΤΟ παρέπεμπε το ελληνικό Επιτελείο στο ατλαντικό σχέδιο «Προμηθεύς», που πρόβλεπε την περίπτωση αντιμετωπίσεως είτε κομμουνιστικής εισβολής από το εξωτερικό είτε εσωτερικής κομμουνιστικής εξεγέρσεως. Στην ουσία η απάντηση του ΝΑΤΟ ήταν καταφατική. Καθιστούσε τη Χούντα αρμόδια να εκτιμήσει και ερμηνεύσει αν τα δεδομένα της ελληνικής καταστάσεως συνιστούσαν απειλή κομμουνιστικής επαναστάσεως. Και τα γεγονότα της 21ης Απριλίου απέδειξαν με πόση ασυνειδησία οι κινηματίες χρησιμοποιούν τον όρο «κίνδυνος κομμουνιστικής εξεγέρσεως».
