Αντιθέσεις στην Ελληνική Αστυνομία
Δύο υποθέσεις στην Ελλάδα - διαμάχη ανάμεσα σε ανώτερους αστυνομικούς και η γνωστή «συνωμοσία» στην Αεροπορία - συνδέθηκαν, την εποχή εκείνη, τουλάχιστον από ορισμένους, με τη διαπάλη Ουάσιγκτον και Λονδίνου για την επιρροή στη χώρα μας και, γενικότερα, στη Μεσόγειο. Για τη διαμάχη στην αστυνομία υπάρχουν μερικές ενδείξεις ότι, πιθανότατα σε κάποια κατοπινή φάση της, είχε κάποια σχέση με τη διαπάλη αυτή των δύο συμμάχων. Για την υπόθεση όμως της Αεροπορίας, που ακόμα και σήμερα, παρά τις τόσες ανακρίσεις και δίκες, παραμένει σκοτεινή. η εκδοχή αυτή δεν έχει καθόλου αποδειχτεί.
Στη διάρκεια των ανακρίσεων και της δίκης των Μπελογιάννη, Μπάτση κ.λ.π., εκδηλώθηκε έντονη αντίθεση ανάμεσα στον διευθυντή της αστυνομίας στο Υπουργείο Εσωτερικών I.Πανόπουλο, που, όπως είδαμε, τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα οι αμερικανικές υπηρεσίες, και τον διευθυντή της αστυνομίας Αθηνών Δ.Βρανόπουλο.
(Τον επόμενο χρόνο, όπως θα δούμε, θα ξεσπάσει διαμάχη του I.Πανόπουλου και με τον τότε αρχηγό της Αστυνομίας Πόλεων Άγγελο Έβερτ, γνωστό για τους δεσμούς του με τους Άγγλους και τις υπηρεσίες που πρόσφερε στην Κατοχή στον συμμαχικό αγώνα.)
Ο Δ.Βρανόπουλος κατηγορεί τον I.Πανόπουλο ότι έχει ιδρύσει υπεραστυνομία, ότι αγνοεί την αστυνομική ιεραρχία και ότι στην υπόθεση Μπελογιάννη, Μπάτση κ.λ.π. διενεργούσε ανακρίσεις, έκανε ανακοινώσεις, διέτασσε συλλήψεις ή απολύσεις, χωρίς να παίρνει υπόψη του τις αρμόδιες αστυνομικές Αρχές. Επειδή δημιουργείται σοβαρή κατάσταση στην ηγεσία της αστυνομίας και η διένεξη έρχεται στη δημοσιότητα, ο υπουργός των Εσωτερικών Κ.Ρέντης αναθέτει στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κ.Κόλλια (τον κατοπινό εισαγγελέα και «πρωθυπουργό» της δικτατορίας) να κάμει ανακρίσεις. Ο Κόλλιας, στο πόρισμά του, απορρίπτει τις κατηγορίες του Δ.Βρανόπουλου. ότι ο Πανόπουλος είχε συγκροτήσει ομάδα εμπίστων του αστυνομικών, και επιρρίπτει ευθύνες στον διευθυντή της Αστυνομίας Αθηνών για τα δημοσιεύματα του Τύπου περί υπεραστυνομίας. Αντίθετα, δικαιώνει την άποψη του Πανόπουλου, ότι ο Βρανόπουλος έχει τάση για αυτοδιαφήμιση. Και αφού διαπιστώνει ότι τις διαμάχες ανάμεσα στους Δ.Βρανόπουλο και I.Πανόπουλο πληρώνουν οι υφιστάμενοι τους, ο Κ.Κόλλιας καταλήγει:
«Εις εποχήν καθ'ην ο κομμουνισμός προβάλλει και ήδη ως πάντοτε με ηνωμένας δυνάμεις κατά της δημοσίας τάξεως, οι φρουροί ταύτης σπαράσσονται από χαμαιζήλους αντιθέσεις και αναλίσκονται εις εξύφανσιν ανυποστάτων κατηγοριών». (Εφημερίδες, 4 και 11 Μάιου 1952.)
Μετά το πόρισμα Κόλλια, ο υπουργός των Εσωτερικών Κ.Ρέντης ζητά να απομακρυνθούν από την αστυνομία τόσο ο Πανόπουλος όσο και ο Βρανόπουλος, καθώς και ο τότε αρχηγός της αστυνομίας Σαμπάνης. Ο Βενιζέλος είναι σύμφωνος, αλλά ο Πλαστήρας δεν δίνει τη συγκατάθεση του. Στο μεταξύ, έχει εκδηλωθεί και έντονο ενδιαφέρον των Αμερικανών, που ιδιαίτερα επιμένουν ότι πρέπει να παραμείνει ο I.Πανόπουλος. Το Βήμα γράφει σχετικά, στις 15 Μαΐου 1952:
«Ενδεχόμενη απομάκρυνσις του κ.Πανοπούλου θα προκαλέσει δυσφορίαν εις τους ενταύθα Αμερικανούς, οι οποίοι ήδη προέβησαν εις ανεπισήμους συστάσεις προς την κυβέρνησιν επί του θέματος».
Η διαμάχη στην αστυνομία,παρ'ολίγον να προκαλέσει κυβερνητική κρίση. Στην υπόθεση ανακατεύονται ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ Γιοστ, ο Γ.Βεντήρης και άλλοι. Ο Πλαστήρας τελικά δέχεται να θέσει η κυβέρνηση σε διαθεσιμότητα τους Πανόπουλο και Βρανόπουλο. Μετά είκοσι μέρες, φεύγοντας για το εξωτερικό, ο άρρωστος πρωθυπουργός αξιώνει από τον Βενιζέλο να επαναφέρει τον Βρανόπουλο στη θέση του.
