Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΗΣ: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο 3ο Μέρος, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ: ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, στη σελίδα 350, αναφέρει:
Στις 7,42΄ το πρωί της 13ης Αυγούστου 1968, ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος παρά τρίχα να σκοτωθεί από μια απόπειρα που έγινε εναντίον του στο Λαγονήσι. Οι δράστες είχαν τοποθετήσει εκρηκτικό μηχάνημα και από μια μικρή γέφυρα στο σημείο, εκείνο του δρόμου, απ’όπου περνούσε κάθε μέρα η θωρακισμένη πρωθυπουργική Λίνκολν. Από λάθος υπολογισμό, το μηχάνημα εξερράγη ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν το αυτοκίνητο του Παπαδόπουλου είχε περάσει από τη γέφυρα. Ούτε ο δικτάτορας ούτε κανένας από τους άνδρες της σωματοφυλακής του, που προηγούνταν με μοτοσικλέτες και ακολουθούσαν με άλλο αυτοκίνητο έπαθε τίποτα. Ο κύριος δράστης, Αλέξανδρος Παναγούλης, 30 ετών, που εχειρίζετο εξ αποστάσεως το εκρηκτικό μηχάνημα, πιάστηκε αμέσως, προσπαθώντας να διαφύγει στα βράχια της ακτής. Την άλλη μέρα συνελήφθησαν και είκοσι άλλα πρόσωπα που κατηγορήθηκαν ότι είχαν άμεση ή έμμεση ανάμειξη στην απόπειρα. Όλοι ήσαν μέλη της οργανώσεως «Ελληνική Αντίσταση». Στην αρχή, η Χούντα απέδωσε την απόπειρα σε «φασιστική» ενέργεια, αργότερα όμως ανεκοίνωσε ότι ο συλληφθείς Παναγούλης ήταν μέλος της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου. Ισχυρίσθηκε ότι η απόπειρα είχε οργανωθεί στο εξωτερικό και κατονόμασε σαν ηθικούς αυτουργούς τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Νίκο Νικολαΐδη. Δεν παρουσίασε όμως κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Εθεμελίωσε τον ισχυρισμό της στο ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν πληροφορήθηκε στη Στοκχόλμη την απόπειρα, χαρακτήρισε τον Παναγούλη ήρωα της δημοκρατίας.
Η ομολογία του Παναγούλη ότι αυτός είναι ο δράστης της απόπειρας καθιστά περιττή τη διερεύνηση μερικών σκοτεινών πτυχών που παρουσιάζει η όλη υπόθεση. Ωστόσο, παραμένει ανεξήγητος ο ισχυρισμός της Χούντας, ότι ένα Κρες-κραφτ ανέμενε να παραλάβει τον Παναγούλη, αλλ’ότι δεν μπόρεσε να πλησιάσει στην ακτή «λόγω του πλήθους των λουομένων». Στις 7.42΄το πρωί στην έρημη εκείνη θαλάσσια περιοχή ‘όχι «πλήθος λουομένων» δεν υπήρχε, αλλά ούτε ένας λουόμενος. Και έπειτα τι απέγινε το Κρες-κραφτ; Σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις η καταδίωξη του σκάφους έγινε με ελικόπτερα που απογειώθηκαν 15 λεπτά μετά την απόπειρα και με πλωτά μέσα του Λιμεναρχείου. Οι ακτές, εξάλλου, περιζώθηκαν από στρατό. Πως διέφυγε ένα Κρες-κραφτ σε μια έρημη θάλασσα, κυκλωμένο και καταδιωκόμενο από ξηρά, θάλασσα και αέρα; Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο.
Η δικτατορία έκανε τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοποίηση της αποτυχημένης απόπειρας. Με εντολή της αστυνομίας οι εκκλησίες υποχρεώθηκαν να τελέσουν δοξολογίες «επί τη διασώσει…». Υποχρεωτικά, επίσης, οργανώσεις και άτομα έστελναν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα στο «γενναίο πρωθυπουργό». Οι μόνες αυθόρμητες εκδηλώσεις χαράς για τη σωτηρία του δικτάτορα ήσαν του βασιλιά Κωνσταντίνου και του Αμερικανού πρεσβευτή Τάλμποτ. Ο Κωνσταντίνος για να κολακεύσει τον Παπαδόπουλο (εναντίον του οποίου είχε επαναστατήσει οκτώ μήνες πριν) δεν αρκέστηκε σε τηλεγράφημα. Έστειλε από τη Ρώμη τον αυλάρχη του Λεωνίδα Παπάγο, ο οποίος διεβίβασε στον Παπαδόπουλος «καθ’υψηλήν επιταγήν τα θερμά συγχαρητήρια της Α.Μ. επί τη διασώσει του…».
Ο Τάλμποτ, εξάλλου, με επιστολή του στον Παπαδόπουλο εξέφρασε την «βδελυγμίαν του» για την απόπειρα και την «ανακούφησίν» του για την αποτυχία.
Η απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου ήταν το παρορμητικό ξέσπασμα μιας ομάδας αντιφασιστών πολιτών και χωρίς αμφιβολία εξέφραζε τα ενδόμυχα αισθήματα μίσους της καταπιεσμένης μέγιστης λαϊκής πλειοψηφίας. Όπως έγραψαν οι Τάιμς του Λονδίνου, «τυραννία και τυραννοκτονία είναι ελληνικές έννοιες, αρχαιότερες από την έννοια της δημοκρατίας… Το παρόν καθεστώς προέκυψε με παράνομα μέσα και δεν πρέπει να εκπλήττεται αν παράνομα μέσα χρησιμοποιούνται για την ανατροπή του…». Πραγματικά, ένας νόμος της αρχαίας Αθήνας ορίζει ότι αποτελεί υποχρέωση για τον πολίτη να θανατώνει όποιον καταλύσει την αθηναϊκή δημοκρατία. Και όποιος θανατώνει τον τύραννο θα είναι καθαρός μπροστά στους θεούς…
Ωστόσο, ζούμε στον εικοστό αιώνα και με τα σύγχρονα κριτήρια, χωρίς ν’αμφισβητείται το ηθικό δικαίωμα του τυραννισμένου πολίτη να θανατώσει τον τύραννο, φρονούμε ότι η απόπειρα κατά του δικτάτορα της πατρίδας μας ήταν πολιτικά άστοχη ενέργεια. Το θετικό κέρδος, λόγω της αποτυχίας, ήταν μηδέν. Αν η απόπειρα σημείωνε επιτυχία θα ήταν σημαντικό, αλλά όχι λυτρωτικό. Οι δυνάμεις που επέβαλαν τη Χούντα έχουν αρκετές εφεδρείες ατόμων σαν τον Παπαδόπουλο. Αντίθετα, η αρνητική ζημιά υπήρξε σημαντική. Με μια επιδέξια προπαγανδιστική εκμετάλλευση της απόπειρας, η Χούντα επί πολλούς μήνες μπόρεσε ν’αντιστρέψει τους ρόλους και να γίνει από κατηγορούμενη κατήγορος. Το σφυροκόπημα της δικτατορίας από την παγκόσμια κοινή γνώμη έπεσε σε χαμηλότερους τόνους. Και επιπλέον νέα κύματα συλλήψεων και διωγμών τροφοδότησαν τα άντρα των βασανιστηρίων. Κι άλλο αίμα κι άλλα δάκρυα. Όχι, η αποτυχημένη απόπειρα δεν ωφέλησε τον αγώνα του ελληνικού λαού, όπως καμιά μηδενιστική πράξη δεν ωφέλησε ποτέ τα λαϊκά κινήματα.
Μέσα όμως σ’αυτό το πολιτικό αδιέξοδο εγχείρημα έλαμψε η ηρωική μορφή του Αλέξανδρου Παναγούλη, που η λεβεντιά και το μεγαλείο του έκανα να χτυπήσει δυνατά η καρδιά της ανθρωπότητας.
Ογδόντα τρεις μέρες μετά τη σύλληψή του σύρθηκε στο στρατοδικείο, μην μπορώντας να σταθεί όρθιος και υποβασταζόμενος από τους δημίους του. Από τα βασανιστήρια τριών περίπου μηνών, χωρίς ανάπαυλα, ο Παναγούλης είχε περιέλθει σε κατάσταση πλήρους εξαντλήσεως. Ήταν η σκιά του εαυτού του. Αλλά η ψυχή του άντεχε. Η μάχη που έδωσε με τον βασιλικό επίτροπο και με τους στρατοδίκες θα μένει αθάνατη στην Ιστορία σαν υπόδειγμα ευψυχίας μπροστά στην απειλή του θανάτου. «Προσπάθησα, είπε στην απολογία του να σκοτώσω τον δικτάτορα για ν’απαλλάξω την πατρίδα μου από την τυραννία. Αναλαμβάνω την ευθύνη της πράξεώς μου και γνωρίζω την τιμωρία που προβλέπει ο νόμος της Χούντας. Είμαι έτοιμος να πληρώσω το τίμημα. Δεν ζητώ επιείκεια. Για μένα το καλύτερο τραγούδι της ζωής μου, το κύκνειο άσμα, θα είναι το κροτάλισμα των πολυβόλων του εκτελεστικού αποσπάσματος. Η Χούντα κατέλαβε την εξουσία με τη βία και θ’ανατραπεί με τη βία. Αν εμείς αποτύχαμε, άλλοι θα συνεχίσουν και θα επιτύχουν…».
Το στρατοδικείο κατεδίκασε τον Παναγούλη σε θάνατο και τους συγκατηγορουμένους του σε μικρότερες ποινές. Ο Παναγούλης άκουσε με στωική ηρεμία τη θανατική καταδίκη και είπε μόνο: «ε, να πεθάνω».
Η απόφαση του στρατοδικείου εξήγειρε την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Και στις πέντε ηπείρους έγιναν διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και απεργίες πείνας για τη σωτηρία του Αθηναίου ήρωα. Όλες οι κυβερνήσεις της Ευρώπης – με εξαίρεση την Ισπανία, Τουρκία και Πορτογαλία – ζήτησαν να δοθεί χάρη στον Παναγούλη. Προσωπικότητες όπως ο Πάπας Παύλος, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Ου Θάντ, ο Αντρέ Μαλρώ και εκατοντάδες κορυφαίων του πνεύματος απηύθυναν εκκλήσεις υπέρ της σωτηρίας του νεαρού καταδίκου. Τελευταία ακολούθησε και η αμερικανική κυβέρνηση.
Η Χούντα μπροστά στην παγκόσμια σταυροφορία υπέκυψε. Έπειτα από πολύωρη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου υπό την προεδρία του αντιβασιλέα Ζωιτάκη, ανακοινώθηκε ότι «ο Παναγούλης δεν θα εκτελεσθεί».
Η απόφαση της μη εκτελέσεως προκάλεσε σεισμική αναταραχή στο καθεστώς της Χούντας. Από την εξτρεμιστική ομάδα Λαδά η υποχώρηση της κυβερνήσεως στην πίεση του εξωτερικού θεωρήθηκε νίκη του διεθνούς κομμουνισμού και προδοσία των αρχών της επαναστάσεως. Όπως έχουμε εξιστορήσει, η οικογενειακή αυτή ανταρσία έληξε με πλήρη επικράτηση του Παπαδόπουλου και εκμηδένιση – τουλάχιστον φαινομενικά – των ενδοχουντικών αντιπάλων του…
Αλλά παρ’όλα αυτά, η μοίρα του Παναγούλη δεν άλλαξε και πολύ. Η ζωή δεν του χαμογελάει. Τώρα που γράφεται αυτό το κεφάλαιο είναι Απρίλιος 1969. Η δίκη έγινε τον Νοέμβριο 1968. Σ’αυτούς τους πέντε μήνες (που με το χρόνο της υποδικίας είναι πολύ περισσότεροι) ο Παναγούλης κρατείται σε αυστηρή απομόνωση, με χειροπέδες μέρα – νύχτα. Σε μια δραματική έκκληση που κατόρθωσε να φτάσει στον αγγλικό Τύπο ο σύγχρονος Προμηθέας έγραψε:
«Ζητώ απ’όλους τους ελεύθερους ανθρώπους να πιέσουν την στρατιωτική κυβέρνηση των Αθηνών να μου βγάλει τις χειροπέδες. Τα χέρια μου έχουν παραμορφωθεί από τη μακρόχρονη ακινησία. Ζητώ να μου επιτραπεί να περπατώ έξω από τους τοίχους του κελιού, που είναι γεμάτο βρόμικα νερά. Ζητώ να μου επιτραπεί να δω τον ήλιο. Διαφορετικά ας επισπεύσουν την εκτέλεσή μου».
Τον Ιούνιο του 1969, ο Παναγούλης κατόρθωσε, με τη βοήθεια ενός φρουρού του, να δραπετεύσει. Η Χούντα τον επικήρυξε για 500.000 δραχμές. Έπειτα από λίγες ημέρες συνελήφθη. Οι πραγματικές συνθήκες της αποδράσεως και της συλλήψεως παραμένουν σκοτεινές. Ως το τέλος του 1970, ο Παναγούλης εξακολουθεί να κρατείται σε απομόνωση, μέσα σ’ένα κελί που ειδικά χτίστηκε γι’αυτόν με χαλύβδινο επίστρωμα και που παρομοιάζεται με τους κλωβούς των τίγρεων του Νότιου Βιετνάμ. Μια δεύτερη απόπειρα αποδράσεως του Παναγούλη, σχεδιασμένη για το τέλος Αυγούστου 1971, προδόθηκε. Για την υπόθεση αυτή πιάστηκαν και καταδικάστηκαν από στρατοδικείο η λαίδη Αμαλία Φλέμιγκ, χήρα του εφευρέτη της πενικιλίνης, η Ελληνοαμερικανίδα Αθηνά Ψυχογυιού, ο Αμερικανός φοιτητής Σκέλτον, ο Κ.Ανδρουτσόπουλος κ.ά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΗΣ: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο 3ο Μέρος, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, στη σελίδα 337, αναφέρει:
Δύο μήνες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ξέσπασε ο πόλεμος της Μέσης Ανατολής. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι ο θερμός αυτός πόλεμος στη γειτονιά της Ελλάδας θα ήταν ανέλπιστος σύμμαχος της στρατιωτικής Χούντας. Επρόκειτο για μια τυχαία χρονική σύμπτωση ή η εγκαθίδρυση της δικτατορίας έγινε ενόψει της αναπόφευκτης αραβοϊσραηλινής συρράξεως; Σ’αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί ακόμη απάντηση. Γεγονός πάντως είναι ότι ο αστραπιαίος εκείνος πόλεμος ωφέλησε το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Ας θυμίσουμε ότι σ’όλο τον πολιτισμένο κόσμο η επανεμφάνιση του φασισμού στη νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης είχε προκαλέσει θυελλώδεις αντιδράσεις. Βάλλονταν ανηλεώς όχι μόνο η Χούντα, αλλά και το ΝΑΤΟ και ο Λευκός Οίκος. Η θύελλα δυνάμωσε καθώς έρχονταν στη δημοσιότητα οι αγριότητες του στρατού και της αστυνομίας, οι χιλιάδες συλλήψεις, τα στρατόπεδα, τα βασανιστήρια, ο πνευματικός σκοταδισμός που ξαναγύριζε στη γη του φωτός. Τότε ακριβώς ήρθε το εξ ουρανού δώρο της Χούντας, ο πόλεμος της Μέσης Ανατολής. Το ελληνικό θέμα εξαφανίστηκε από τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων όλου του κόσμου και παρεχώρησε τη θέση του στη Μέση Ανατολή. Οι έκτακτοι απεσταλμένοι του Τύπου στην Αθήνα, συνεργεία τηλεοράσεως και κινηματογράφου, έπαιρναν εντολή να κατευθυνθούν στο Τελ-Αβίβ και στο Κάιρο.
Η Χούντα δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Ξέροντας τα στρατηγικά ενδιαφέροντα της Ουάσινγκτον και του ΝΑΤΟ για μια γρήγορη νίκη του Ισραήλ και την ευαισθησία της αμερικανικής κοινής γνώμης έκρινε κατάλληλη τη στιγμή να σπάσει τον πάγο προσφέροντας περισσότερα από ό,τι ήταν δυνατόν να της ζητηθούν. Πλήρης και ανεξέλεγκτη ελευθερία χρησιμοποιήσεως του ελληνικού εδάφους, του ελληνικού ουρανού και των ελληνικών βάσεων παραχωρήθηκε στο ΝΑΤΟ, στις Ην.Πολιτείες και στο Ισραήλ. Ο Έκτος Στόλος ειδοποιήθηκε ότι μπορεί «εν λευκώ» να κάνει χρήση των ελληνικών λιμένων και ειδικά της Κρήτης που γειτονεύει με την Αίγυπτο. Μια τεράστια αερογέφυρα μεταξύ Αθήνας και των εμπολέμων κρατών επέτρεψε την έγκαιρη απομάκρυνση χιλιάδων αμερικανικών οικογενειών από τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Θα μπορούσε, βέβαια, να χρησιμοποιηθεί η Ρώμη ή άλλες κοντινές πόλεις. Αλλά η Ουάσινγκτον προτίμησε την πρωτεύουσα της φιλόξενης Χούντας για να ζεστάνει την παγωμένη ατμόσφαιρα μεταξύ του αμερικανικού λαού και της νεογέννητης ελληνικής δικτατορίας. Ο Σούλτσμπέργκερ έγραφε: «Η Ελλάδα μας βοήθησε πιστά κατά τη διάρκεια της κρίσεως του 1967 στη Μέση Ανατολή». Εκείνο όμως που παρασιωπήθηκε είναι ότι η βοήθεια που η Χούντα πρόσφερε στους κηδεμόνες της ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια που χαράζει το διεθνές δίκαιο στις σχέσεις τρίτων κρατών προς τα εμπόλεμα κράτη. Οι συνταγματάρχες παραχωρώντας «εν λευκώ» στη πολεμική αεροπορία του ΝΑΤΟ το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τις αεροπορικές βάσεις της Κρήτης, έκαναν στραβά μάτια στο γεγονός ότι για λόγους συντομεύσεως της αποστάσεως οι βάσεις χρησιμοποιήθηκαν και από την ισραηλινή αεροπορία για πολεμικές εξορμήσεις εναντίον αραβικών στόχων.
Ένα άλλο απροσδόκητο γεγονός ήρθε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη στρατηγική θέση της Χούντας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Μέση Ανατολή, σοβιετικός στόλος έκανε την εμφάνισή του στην Ανατολική Μεσόγειο. Από τότε η παρουσία του ρωσικού στόλου έχει γίνει η αγαπημένη καραμέλα που πιπιλίζεται από ατλαντικά και χουντικά χείλη για να δικαιολογήσει τον παρατεινόμενο βιασμό της ελληνικής δημοκρατίας. Η πιο διασκεδαστική χρησιμοποίηση αυτής της «καραμέλας» έγινε στην Τεργέστη τον Νοέμβριο του 1968, κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου του ΝΑΤΟ. Φοιτητές έθεσαν στους συνέδρους το ερώτημα: Γιατί το ΝΑΤΟ υποστήριξε και υποστηρίζει το καθεστώς των συνταγματαρχών, ενώ ο Καταστατικός Χάρτης του Ατλαντικού Συμφώνου καθορίζει σαν υποχρέωση «τη διαφύλαξη των ελευθεριών των λαών», Απάντησαν ο πρόεδρος της ατλαντικής επιτροπής, Ιταλός βουλευτής Ιβάν Ματέο Λομπάρντο, και ο Αμερικανός πρεσβευτής στο ΝΑΤΟ, Κλήβελαντ. Και οι δύο πρόβαλαν σαν δικαιολογία την παρουσία του σοβιετικού στόλου στη Μεσόγειο. Τότε ένας φοιτητής παρετήρησε: «Στις 21 Απριλίου 1967 δεν υπήρχε ρωσικός στόλος στη Μεσόγειο. Υπήρχε όμως ο 6ος Στόλος, ο οποίος ναυλοχούσε στο Φάληρο…».
Ο Λομπάρντο τα έχασε, κοκκίνισε και επέμεινε:»Νομίζω ότι υπήρχε και ο ρωσικός…».
Ο Κλήβελαντ εσιώπησε…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΗΣ: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο 3ο Μέρος, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, στη σελίδα 336, αναφέρει:
Στις εξαιρετικές περιπτώσεις, στις πολύ μεγάλες δουλειές, που χορεύουν τα δισεκατομμύρια, εκεί το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, παίρνει οργιαστικές διαστάσεις. Η πιο εντυπωσιακή ιστορία είναι το ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ Ωνάση και Νιάρχου για τα διυλιστήρια και άλλες βιομηχανικές μονάδες (Μάρτιος 1969). Ο Ωνάσης είχε κάνει μια προσφορά επενδύσεως 400 εκ. δολαρίων, την οποία η Χούντα – με πρώτο βιολί τον Μακαρέζο – διατυμπάνισε στα πέρατα της οικουμένης σαν τη μεγαλύτερη οικονομική επιτυχία της Ελλάδας κατά την τελευταία δεκαετία. Πόσο συμφέρουσα για την Ελλάδα ήταν η επένδυση αυτό αποδείχθηκε σε λίγες εβδομάδες. Ο Σταύρος Νιάρχος, άλλος μεγιστάνας των θαλασσών και πρώην σύγγαμβρος του Ωνάση, μόλις πληροφορήθηκε τις προτάσεις του ανταγωνιστή του μυρίστηκε πλούσια λεία, έσπευσε στην Αθήνα και υπέβαλε προτάσεις για επενδύσεις 500 εκ. δολαρίων (δηλαδή 100 εκ. περισσότερα). Η Χούντα ταλαντεύτηκε για μερικές ημέρες, «μελέτησε» τις προσφορές και φάνηκε να καταλήγει στην απόφαση προτιμήσεως της προσφοράς του Ωνάση… Στις λεπτομέρειες η χαριστική ενέργεια της Χούντας προς Ωνάση ήταν πολύ μεγαλύτερη από 100 εκ. δολάρια. Για να προμηθεύσει στην Ελλάδα αργό πετρέλαιο, ο Νιάρχος πρόσφερε 11,80 δολάρια κατά τόνο. Η προσφορά του Ωνάση ήταν 14 δολάρια. Απώλεια για το ελληνικό δημόσιο σε μια δεκαετία 150 εκ. δολάρια. Η διαφορά για τη μεταφορά πετρελαίων, εξάλλου, άφηνε άνοιγμα, μεταξύ των δύο προσφορών, σε βάρος πάλι του ελληνικού Δημοσίου, για το ίδιο χρονικό διάστημα, 250 εκ. δολάρια (για την περίπτωση που θα διατηρηθεί το κλείσιμο του Σουέζ).