Οι ψήφοι των αριστερών
Το αποτέλεσμα των εκλογών θα κριθεί, σε μεγάλο βαθμό, από το πού θα πάνε οι ψήφοι των αριστερών ψηφοφόρων. Το εκλογικό σύστημα που καθιέρωσε η κυβέρνηση, με αξίωση των Αμερικανών, δημιουργεί διλήμματα στην Αριστερά αλλά και στο Κέντρο. Επιδίωξη του Κέντρου είναι να απορροφήσει όλους, αν γίνεται, τους ψηφοφόρους της Αριστεράς. (Ένα σημαντικό μέρος, από απογοήτευση για την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ και τις ήττες ή εξαιτίας τοπικών συνθηκών ή από την πεποίθηση ότι αυτή είναι τώρα η καλύτερη τακτική, ψηφίζει σταθερά, από το 1950, την ΕΠΕΚ.) Το 10% περίπου των ψηφοφόρων που έχουν μείνει πιστοί στην Αριστερά μπορεί να κρίνει αποφασιστικά το προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Γι'αυτό, το Κέντρο, που τους τελευταίους μήνες έχει δώσει δείγματα στροφής προς τα δεξιά, τώρα προβάλλει ιδιαίτερα το ειρηνευτικό του έργο. Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Δ.Παπασπύρου δίνει στη δημοσιότητα, έναν περίπου μήνα πριν από τις εκλογές, στοιχεία για τον αριθμό των πολιτικών κρατουμένων που έχουν απολυθεί από την κυβέρνηση Πλαστήρα - Βενιζέλου, δηλαδή από την 1η Νοεμβρίου 1951. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, ως την 1η Σεπτεμβρίου 1952 ο αριθμός των κρατουμένων είχε περιοριστεί από 19.385 σε 11.935. Έχουν δηλαδή απολυθεί περίπου 7.500, με τις αναθεωρήσεις των δικών και με τα μέτρα ειρηνεύσεως - απολύσεις υπό όρον κ.λ.π. Ο Δ.Παπασπύρου θυμίζει επίσης ότι, πριν από μερικούς μήνες, η κυβέρνηση του Κέντρου έχει καταργήσει τις φυλακές των Γιούρων, «όπου, την 1η Νοεμβρίου 1951, εκρατούντο 5.426 κατάδικοι υπό σκηνάς και κατά τρόπον δυσφημούντα την χώραν μας έναντι του πολιτισμένου κόσμου». (Εφημερίδες, 19 Οκτωβρίου 1952.)
Και στη μεγάλη, αλλά κατώτερη από του Παπάγου, συγκέντρωση του Κέντρου, στην πλατεία Κλαυθμώνος, ο Πλαστήρας δίνει την υπόσχεση ότι θα ολοκληρώσει την ειρήνευση με αμνηστία «διά να μην υπάρχη πλέον εις την χώραν μας κανείς εξόριστος, φυλακισμένος ή παυμένος από την θέσιν του διά λόγους πολιτικούς». (Εφημερίδες, 15 Νοεμβρίου 1952.)
Και στο Κέντρο επικρατεί η προβολή των αρχηγών περισσότερο από κάθε προσπάθεια για συστηματική οργάνωση σύγχρονων κομμάτων αρχών. Ο Πλαστήρας είναι ο θρυλικός «μαύρος καβαλάρης» της Μικρασίας και της Δημοκρατίας, ο καλός φίλος των προσφύγουν, των κατατρεγμένοι και ολόκληρου του λαού, ο ειρηνευτής. Αυτό όμως το σύμβολο είναι τώρα αρκετά ξεθωριασμένο από την αρρώστια και τη φθορά της εξουσίας, τις υποχωρήσεις στις αξιώσεις των Αμερικανών, των Ανακτόρων, της Δεξιάς (εκτέλεση Μπελογιάννη κ.λ.π., έντονη αντιπληθωριστική πολιτική, υπόθεση Αεροπορίας κ.λ.π.) και από τις επιθέσεις από όλες τις πλευρές. Στο άλλο μεγάλο κόμμα του Κέντρου, στους Φιλελευθέρους, κυριαρχεί και πάλι το όνομα Βενιζέλος. Ο γιος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Σοφοκλής, είναι επίσης με το όνομά του ένα σύμβολο. Αν και ο ίδιος δεν στερείται από προσόντα ενός πολιτικού της σειράς, η επιβολή του στους βουλευτές του Κόμματος των Φιλελευθέρων και κυρίως στους Κρητικούς οφείλεται βασικά στη βενιζελική παράδοση.
