Στο 3ο Μέρος, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, στη σελίδα 374, αναφέρει:
Ο καιρός περνάει. Διαβάζω στις εφημερίδες ότι η Μελίνα Μερκούρη πήγε στην Ιταλία. Η πρώτη ερώτηση που της έκαναν ήταν: Γιατί δεν κάνετε στην Ελλάδα ένοπλη αντίσταση; Χωρίς αίμα δεν γίνεται τίποτα… Η Μελίνα θυμώνει και αγωνίζεται να εξηγήσει ότι αντίσταση δεν είναι μόνο η ένοπλη. Αντίσταση κάνει όλος ο λαός κάθε στιγμή.
Φαίνεται ότι αυτή η … δίψα για το ελληνικό αίμα είναι γενικότερο φαινόμενο μεταξύ των «φίλων» του ελληνικού λαού. Τον Ιούνιο του 1969 διάβασα ότι ο Βίλυ Μπραντ, τότε υπουργός των Εξωτερικών της Δ.Γερμανίας και σήμερα καγκελάριος (όπως μετέδωσε ο ραδιοσταθμός της Κολωνίας) δήλωσε σχετικά με το ελληνικό ζήτημα.
«Η αποκατάσταση ενός δημοκρατικού καθεστώτος δεν μπορεί να προέλθει από αποφασιστική βοήθεια του εξωτερικού. Πρέπει να γίνουν πολλές θυσίες. Οι ξένοι μπορούν να βοηθήσουν, αλλά χωρίς αντίσταση, χωρίς αίμα, αυτό είναι πολύ δύσκολο».
Φυλλομετρώντας ένα παλιότερο αμερικανικό περιοδικό διαβάζω: «Το Σάββατο 29 Μαρτίου 1969 βρέθηκε νεκρός μέσα στο εργαστήριό του ο υφηγητής της Ανωτάτης Γεωπονικής Σχολής Αθηνών Θεόφιλος Φραγκούλης. Σ’ένα σημείωμα έγραφε: «Προτιμώ να πεθάνω όρθιος, παρά να ζω γονατιστός. Οι φίλοι μου θα μ’εκδικηθούν». Τον Ιούνιο του 1969 μια τυχαία έκρηξη στο εργαστήριο του καθηγητή της Παντείου Σχολής Διονύσιου Καράγιωργα προκάλεσε τον βαρύ τραυματισμό του. Παρά το γεγονός ότι ο τραυματισμένος πάλευε μεταξύ ζωής και θανάτου, η αστυνομία της Χούντας δεν εδίστασε να τον υποβάλλει σε συνεχή βασανιστική και εξουθενωτική ανάκριση. Από τις ανακρίσεις προέκυψε ότι μια σειρά επιτυχών εκρήξεων ήταν έργο του καθηγητή Καράγιωργα. Με ευψυχία ο ίδιος παραδέχθηκε ότι μόνος του είχε κατασκευάσει και τοποθετήσει τις βόμβες που εξερράγησαν στο «Χίλτον», στο κτίριο της Εθνικής Τραπέζης (Πλατεία Συντάγματος) και σε άλλα σημεία του κέντρου της Αθήνας. Η αστυνομία προσπάθησε να αποσπάσει πληροφορίες και για άλλα πρόσωπα. Ο Καράγιωργας, αν και ακρωτηριασμένος και κοντά στον θάνατο, στάθηκε βράχος. Αρνήθηκε να αποκαλύψει την προέλευση του εκρηκτικού υλικού ή τους συνεργάτες του. Ούτε αυτή η συγκλονιστική ιστορία κατατάσσεται από τους πολεμοχαρείς φίλους μας της Ευρώπης στην αντίσταση;
Όμως οι χουντικές Αρχές εκτιμούν σωστότερα τις δραστηριότητες των πατριωτικών οργανώσεων. Σε μια απόρρητη εγκύκλιο της ΚΥΠ προς τις δημόσιες υπηρεσίες τονίζεται ότι «η τρομοκρατική δράσις των αντεθνικών οργανώσεων έχει καταστεί τελευταίως λίαν ανησυχητική. Αι εγκληματικαί πράξεις βίας, ιδία δια της τοποθετήσεως εκρηκτικών μηχανημάτων, πληθύνονται. Επιβάλλεται, όθεν, η έντασις της κρατικής επαγρυπνήσεως και η λήψις εκτάκτων μέτρων προστασίας των δημοσίων καταστημάτων, τραπεζών… κ.λ.π.».
Η ανησυχία της δικτατορίας ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Μέσα στο εξάμηνο Μαΐου – Οκτωβρίου 1969 είχαν σημειωθεί περί τις 300 εκρήξεις βομβών. Μια εξερράγη έξω από το κυβερνητικό μέγαρο της Θεσσαλονίκης, λίγα λεπτά μετά την άφιξη εκεί των Ζωιτάκη και Παπαδόπουλου. Στο ίδιο διάστημα συνελήφθησαν 450 άντρες και γυναίκες, μέλη αντιστασιακών οργανώσεων. Απ’αυτούς υποβλήθηκαν στις γνωστές μεθόδους «ανακρίσεως» περίπου τα δυο τρίτα. Δεν είναι δυνατή η εξιστόρηση όλων των περιπτώσεων. Ενδεικτικά αναφέρω το δράμα του ζεύγους Ροκόφυλλου. Ο Χρήστος Ροκόφυλλος, δικηγόρος ετών 39, συνελήφθη μαζί με την γυναίκα του Έλσα, ατομική επιστήμονα, που εργαζότανε στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών «Δημόκριτος». Στα βασανιστήρια άντεξαν και οι δύο για πολλές μέρες. «Έσπασε» όμως η ψυχική ισορροπία του Χρήστου, ενός εξαίρετου αγωνιστή, όταν επί ώρες τον υποχρέωναν ν’ακούει από μαγνητοφωνημένη ταινία τις σπαρακτικές φωνές της γυναίκας του.
Ο αρθρογράφος των Τάιμς της Νέας Υόρκης, Σ.Λ.Σουλτσμπέργκερ, αν και δεν αμφισβήτησε τη χρησιμοποίηση βασανιστηρίων, προσπάθησε ν’απαλλάξει την κυβερνητική Χούντα από την ευθύνη αυτών. Έγραψε στις 5 Οκτωβρίου 1969: «Η συστηματική χρήση βασανιστηρίων δεν είναι βέβαια πολιτική της (ελληνικής) κυβερνήσεως.
Την άποψη του Σουλτσμπέργκερ ξετίναξε ο γνωστός Αμερικανός δικηγόρος Τζαίημς Μπέκετ, ηγετικό στέλεχος της οργανώσεως «Άμνεστυ Ιντερνάσιοναλ», ο οποίος έχει κάνει συστηματικές έρευνες στην Ελλάδα ειδικά για το θέμα των βασανιστηρίων, έχει συντάξει σχετική έκθεση και έχει γράψει βιβλίο. Απαντώντας στον Σουλτσμπέργκερ έγραψε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης (12 Οκτωβρίου 1969):» Σε ποια απόδειξη βασίζει (ο Σουλτσμπέργκερ) τη διαβεβαίωση που παρέχει; Ο αριθμός των αποδεδειγμένα βασανισθέντων – μεγαλύτερος από τρεις εκατοντάδες – και η χρησιμοποίηση της ίδιας τεχνικής σε όλη την Ελλάδα υποδηλώνουν της ύπαρξη κεντρικής κατευθύνσεως μάλλον παρά προσωπικής υπερβολής. Η κυβέρνηση δεν έκανε καμιά ανακριτική έρευνα επί των κατηγοριών για βασανισμούς. Αντίθετα, οι γνωστοί βασανιστές έχουν προαχθεί. Τα πιο ξακουστό στρατιωτικό στρατόπεδο βασανιστηρίων, ο Διόνυσος, έχει ως ουσιαστικό διοικητή των αδερφό του πρωθυπουργού. Ο στρατηγός Αγγελής έχει εκδώσει εγγράφους διαταγάς (προς τους διοικητάς των στρατοπέδων) όπως τα βασανιστήρια μη αφήνουν (αποδεικτικά) ίχνη στους βασανιζόμενους. Ο υπουργός των Εσωτερικών Παττακός έχει επισκεφθεί φυλακισμένους, οι οποίοι αρνήθηκαν να υποκύψουν, και αντήλαξξε απόψεις με τους υφισταμένους του επί της εφαρμογής μεθόδων βασανισμού (περισσότερο αποτελεσματικών). Η επιβίωση του καθεστώτος εξαρτάται από τη συστηματική χρήση βασανιστηρίων για την απόσπαση πληροφοριών από τα μέλη της αντιστάσεως και την αναχαίτιση εκείνων που θα ήθελαν να προσχωρήσουν στην αντίσταση».
Για την πραγματικά αδιάβλητη αξιοπιστία και αντικειμενικότητα της «Άμνεστυ Ιντερνάσιοναλ» καλύτερα από κάθε τι άλλο μαρτυρεί το γεγονός ότι η μεν ελληνική Χούντα έχει χαρακτηρίσει την οργάνωση αυτή «κομμουνιστική» και «όργανο της Σοβιετικής Ενώσεως», η δε σοβιετική κυβέρνηση ως «ελεγχομένην από τη CIA».
Ο καιρός περνάει. Το έλος που προφητικά επισήμανε ο Σεφέρης βαθαίνει και απλώνεται. Την καθίζηση του τουρισμού αναπληρώνει ένας άλλος, ιδιότυπος τουρισμός. Ξένες προσωπικότητες, βουλευτές και γερουσιαστές από την Αμερική, αλλά και από τις πιο απίθανες χώρες της Αφρικής, δημοσιογράφοι και από τις πέντε ηπείρους, όλοι προσεκτικά διαλεγμένοι, καταφθάνουν ως φιλοξενούμενοι του τυραννικού καθεστώτος. Τα δωμάτια και οι σουίτες είναι κρατημένα στο ‘Αθενς Χίλτον, στη Μεγάλη Βρετανία και στα άλλα πολυτελή ξενοδοχεία. Οι ξένοι μας δεν κακοπερνούν. Ένα αυτοκίνητο, τελευταίο μοντέλο, με σωφέρ και ένας διερμηνέας – συνήθως θηλυκού γένους – είναι στη διάθεσή τους. Επισκέψεις στους Δελφούς, στην Επίδαυρο, σ’όλους τους αρχαιολογικούς χώρους. Όσοι δεν ενδιαφέρονται για τις αρχαιότητες, απολαμβάνουν τα ειδυλλιακά νησιά και τη νυκτερινή ζωή της Αθήνας. Διακοπές παραδεισένιες. Και το σπουδαιότερο, το πορτοφόλι δεν φεύγει άδειο. Κατά κανόνα φεύγει πιο βαρύ απ’ότι ήρθε.
Στις 8 Μαρτίου 1969, ο Βρετανός βουλευτής Γκόρντον Μπάτζιερ, στριμωγμένος από τον αγγλικό Τύπο, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι πήρε μια προκαταβολή τον Μάιο του 1968 από τον Οίκο Μωρίς Φρέιζερ, που είχε αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις της ελληνικής Χούντας. Και δεν ήταν ο μόνος.
Σχετικά, ο Κρίστοφερ Ρεν έγραψε στο αμερικανικό περιοδικό Λουκ της 7 Οκτωβρίου 1969: «Πέντε μέλη της Βουλής των Κοινοτήτων κουβαλήθηκαν με τις συζύγους τους στην Ελλάδα για διακοπές το Πάσχα του 1968 από της εταιρεία του Μωρίς Φρέιζερ. Ο Φρέιζερ, ένας πρώην «κράχτης» καζίνου, είχε πείσει τη Χούντα να του πληρώνει 253.000 δολάρια τον χρόνο για δημόσιες σχέσεις στη Μ.Βρετανία. Δύο από τους Άγγλους βουλευτές επισκέφθηκαν το στρατόπεδο συγκεντρώσεως Λέρου, ΄που δεν είχαν διαπραχθεί βασανιστήρια. Ο επικεφαλής βουλευτής Γκόρντον Μπάτζιερ απεφάνθη ειρωνικά: «Ειλικρινά έχω μπουχτίσει μ’αυτές τις εντυπωσιακές εκθέσεις που μας έρχονται από την Ελλάδα. Το μόνο που βρήκαμε είναι ότι κάθε περίπτωση βασανισμού που μας καταγγέλλεται έχει συμβεί σε κάποιον άλλον…». Έπειτα από μια μακρά δικαστική διαμάχη (με τον Φρέιζερ), η εφημερίδα του Λονδίνου Σάνταιη Τάιμς κέρδισε το δικαίωμα να δημοσιεύσει μια μυστική έκθεση του Μωρίς Φρέιζερ προς τη Χούντα, που απεκάλυπτε ότι ένας Βρετανός βουλευτής ήταν υπάλληλός του. Τότε, ο Γκόρντον Μπάτζιερ αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι πληρωνότανε από τον Φρέιζερ…».
Ο καιρός περνάει. Η δικτατορία γιόρτασε για μια ακόμη φορά τα γενέθλιά της. Οι προσωπικότητες του διεθνούς φασισμού δεν παρέλειψαν να συγχαρούν τη Χούντα. Σ’ένα τηλεγράφημα του πρωθυπουργού του Νοτίου Βιετνάμ Θιέου προς τον Παπαδόπουλο διακηρύσσεται ότι τα δύο καθεστώτα, της Σαϊγκόν και των Αθηνών, αποτελούν τα μεγάλα προπύργια της δημοκρατίας. «Η πείρα του αντικομμουνιστικού αγώνος σας», τονίζει ο Θιέου, «μελετάται με προσοχή από τους ανωτέρους αξιωματικούς της Σαϊγκόν και διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές». Ένας φίλος από την Αθήνα μου έγραψε: «Δικαιολογημένα η Χούντα πανηγυρίζει την επέτειό της. Δικαιολογημένα ο Παπαδόπουλος και ο Θιέου αλλήλοεκστασιάζονται… Δεν θα έπρεπε όμως και οι ελεύθερες δημοκρατίες της Δύσεως, να γιορτάζουν την ίδια μέρα, στις 21 Απριλίου, την επέτειο της μεγάλης ντροπής;».
