Συνδικαλισμός
Η αντιπληθωρική πολιτική που οι Αμερικανοί επέβαλαν στις κυβερνήσεις ν'ακολουθούν, αναγκαία ως ένα βαθμό, έφτανε σε υπερβολές με αποτέλεσμα την ανάσχεση του ρυθμού της οικονομικής αναπτύξεως και τη συμπίεση των αποδοχών των μισθοσυντήρητων. Οι Αμερικανοί απαγόρευαν αυξήσεις στους μισθούς και στα ημερομίσθια και έτσι το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων παρέμενε χαμηλότερο και από αυτό το προπολεμικό. Η ανυπαρξία πραγματικά ελεύθερου συνδικαλισμού εξουδετέρωνε ως ένα μεγάλο βαθμό τις διαπραγματευτικές ικανότητες των μισθωτών.
Στις 24 Σεπτεμβρίου, αρχίζει στην Αθήνα, στο θέατρο «Κεντρικό», το 10ο Πανεργατικό Συνέδριο. Το παρακολουθούν ο αντιπρόσωπος των αγγλικών συνδικάτων Νάιτ, ο εκπρόσωπος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελευθέρων Εργατικών Συνδικάτων, Κούπερς, ο εργατικός ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας Κάρελ κ.ά. Μίλησαν ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της Αμερικανικής Αποστολής. (Ο Πόρτερ είπε ότι πρέπει να συμπιεστούν οι τιμές και ν'αναβληθεί η αύξηση των ημερομισθίων και σύστησε στους εργαζόμενους υπομονή και αυτοκυριαρχία.)
Η κυριαρχία στο συνέδριο του Μακρή και της ομάδας του ήταν ολοκληρωτική. Το ψηφοδέλτιο Μακρή πήρε 1.325 ψήφους, η επίσης δεξιά ομάδα τού επί 4ης Αυγούστου υπουργού Εργασίας Αριστείδη Δημητράτου 223, το ψηφοδέλτιο Κουτελάκη 196, κ.λ.π. Οι σύνεδροι που ανήκαν στις διάφορες ομάδες της συνδικαλιστικής αντιπολιτεύσεως («Προοδευτική»του Κέντρου, ΕΣΚΕ της φιλοκομμουνιστικής Αριστεράς, Στρατής του ΣΚΕΛΔ και στο τέλος και ο Δημητράτος με τους οπαδούς του) αποχώρησαν από το συνέδριο διαμαρτυρόμενοι για τις μεθόδους των μακρικών, που είχαν ήδη πετάξει έξω από την αίθουσα, με γροθιές και κλοτσιές, τον αντιπολιτευόμενο συνδικαλιστή της Θεσσαλονίκης Εμμανουηλίδη. Με τη βοήθεια του κρατικού μηχανισμού και τις ευλογίες των Αμερικανών και της Διεθνούς Συνομοσπονδίας, η δεξιά ομάδα του Μακρή διατηρούσε τη σχεδόν δικτατορική της επιβολή στον ελεγχόμενο ελληνικό συνδικαλισμό.
Σχολιάζοντας το συνέδριο. Το Βήμα. στις 28 Σεπτεμβρίου, γράφει:
«...αι μερίδες αι αντιπολιτευόμεναι την παλαιάν διοίκησιν της Συνομοσπονδίας ευρέθησαν εις την ανάγκην να αποχωρήσουν και να αφήσουν εις τον κ.Μακρήν και την συντροφίαν του το πεδίον ελεύθερον προς δράσιν (...) οι αποχωρήσαντες δεν ανήκουν εις μίαν μόνον απόχρωσιν, ούτε καν εις μίαν παράταξιν αποχρώσεων, αλλά είναι μεταξύ των αντίθετοι (...) είναι η ατμόσφαιρα του συνεδρίου, καθώς ωργανώθη τοιαύτη ώστε καμιάς αντιπολιτεύσεως και καμιάς αντιπολιτευτικής αποχρώσεως η παρουσία να μην είναι ανεκτή και δυνατή. Τώρα πλέον τα σημειώματα του κ.γ.γραμματέως περί του πώς οι υποτελείς του σύνεδροι πρέπει να τον διακόπτουν εγκωμιαστικώς και να τον επευφημούν, κατέστησαν περιττά. Δεν χρειάζεται κανείς τυφλοσούρτης εις τας εκδηλώσεις των. Μπορούν να αποδεικνύουν την περιφρόνησίν των προς τας πολιτικάς και συνδικαλιστικός ελευθερίας των Ελλήνων εργατών εις όλας τας ώρας και εις όλας τας στιγμάς. Ακόμη και όταν υπαγορεύη εις το μη πολιτευόμενον εργατικόν συνέδριον ψηφίσματα κομματικής εμπνεύσεως υπέρ της κυβερνήσεως των τριών αρχηγών, προς χάριν φυσικά του κ.Τσαλδάρη».
