Αντεπίθεση της Δεξιάς
Από τα πρώτα βήματα της η νέα κυβέρνηση συναντά ισχυρές και σχεδιασμένες αντιδράσεις του κρατικού μηχανισμού και της Δεξιάς, ιδιαίτερα στην πολιτική της για την ειρήνευση της χώρας. Ορισμένοι υποστηρίζουν βάσιμα πως η μάχη για την ειρήνευση έχει για πολλά χρόνια χαθεί, από τη στιγμή που ξένοι και ελληνικοί παράγοντες τορπίλισαν, τον Αύγουστο του 1950, την πρώτη κοινοβουλευτική κυβέρνηση Πλαστήρα. Ανεξάρτητα από τον ρόλο που έπαιξαν άλλοι παράγοντες (Αμερικανοί, Ανάκτορα, ΙΔΕΑ κ.λ.π.), την πολιτική του Πλαστήρα και μαζί και την έννοια του Κέντρου ως ξεχωριστής παρατάξεως την κατέστρεψαν τότε οι Σοφοκλής Βενιζέλος και Γεώργιος Παπανδρέου, που ήταν ακόμα περισσότερο δεξιοί παρά κεντρώοι. Μαζί με την ειρήνευση χάθηκε τότε για πολλά χρόνια η δυνατότητα ν'αποκτήσει το Κέντρο μια ξεχωριστή ταυτότητα και φυσιογνωμία στην πολιτική ζωή της χώρας. |
Σχετικά με το θέμα αυτό, ο πρώην υπουργός I.Ζίγδης, σε μια συζήτηση μας το 1973, είπε, ανάμεσα σε άλλα:
«Πράγματι, με τον τορπιλισμόν της πολιτικής ειρηνεύσεως του Πλαστήρα το 1950 απωλέσθη μια μεγάλη ευκαιρία. Εάν εδίδετο τότε Γενική Αμνηστία, τουλάχιστον δι'όσους ήσαν εις το εσωτερικόν, ο τόπος θα επέστρεφε ταχέως εις την ομαλότητα, δεν θα υπήρχε δε το χάσμα της χαμένης γενεάς. Διότι ήσαν οι άριστοι των Ελλήνων που επήγαν και επολέμησαν στα βουνά κατά την Κατοχην και ενεπλάκησαν εις τας αντιθέτους οργανώσεις».
