Είναι γεγονός επίσης τα συμπτώματα σήψεως στον κρατικό μηχανισμό που επισημαίνουν Έλληνες και ξένοι παρατηρητές. Στις 11 Μαΐου, ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακοινώνει ότι ανακριτικές επιτροπές από δικαστικούς θα εγκατασταθούν σε όλα τα υπουργεία για να εξετάσουν τις ατασθαλίες της τετραετίας και ότι θα απομακρυνθούν όλοι οι υπάλληλοι για τους οποίους γίνεται ανάκριση. Στα μέσα Μαΐου, παραπέμπονται δύο άτομα με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών για το σκάνδαλο των καυσίμων. Το ίδιο βούλευμα αποδίδει ευθύνες στον πρώην υπουργό Μεταφορών Χατζηπάνου. Το θέμα των ευθυνών του Χατζηπάνου συζητείται στη Βουλή ανάμεσα σε επεισόδια και αντεγκλήσεις. Τελικά, η Βουλή ψηφίζει την παραπομπή του Χατζηπάνου σε ειδικό δικαστήριο ευθύνης υπουργών. Στις 6 Ιουνίου, αρχίζει στο Πενταμελές Εφετείο η δίκη ενός υποπλοιάρχου του Λιμενικού Σώματος, ενός αντιπλοιάρχου και ενός ακόμη προσώπου, που κατηγορούνται ότι ιδιοποιήθηκαν πέντε δισεκατομμύρια της Συντονιστικής Επιτροπής Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών Ελλάδος. Ο πρώτος καταδικάζεται σε 20 χρόνια ειρκτή, ο τρίτος σε 10 χρόνια, ερήμην και ο δεύτερος απαλλάσσεται «λόγω αμφιβολιών».
Εξάλλου, εκείνη την περίοδο είναι συχνές οι καταδίκες «ευυπολήπτων» προσώπων για λαθρεμπόριο συναλλάγματος. Η ατμόσφαιρα είναι τέτοια, που ο Πλαστήρας, για να δώσει το παράδειγμα, φεύγοντας αεροπορικώς για το Παρίσι, την 1η Ιουνίου, αξιώνει από τους τελωνειακούς να ψάξουν τις βαλίτσες τις δικές του και της συνοδείας του. (Η γυνή του Καίσαρος δεν αρκεί να είναι τιμία...).
