ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΗΣ: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI, ΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, στη σελίδα 251, αναφέρει:

Ήταν όμως πραγματικά ο Χοϊδάς από τους οργανωτές των Ιουλιανών; Μία από τις υπάρχουσες μαρτυρίες προέρχεται από τον τότε πρωθυπουργό Στέφανο Στεφανόπουλο. Στις 27 Ιουλίου (1965), προτού αποσπασθεί από την Ένωση Κέντρου ο Στεφανόπουλος, δέχθηκε στο γραφείο του επί της οδού Κανάρη μια ομάδα βουλευτών του κόμματος και συζήτησε μαζί του για τα αίτια και τα παρασκήνια της πολιτικής κρίσεως. Μεταξύ άλλων, ο Στεφανόπουλος αποκάλυψε στους συνομιλητές του ότι τρία πρόσωπα έπαιξαν ρόλο πρωταγωνιστή στο πραξικόπημα του Ιουλίου: Η Ελένη Βλάχου, ιδιοκτήτρια του μεγάλου δημοσιογραφικού συγκροτήματος της Δεξιάς, ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας Ελευθερία, δημοσιογραφικού οργάνου των αποστατών, και ο Κωνσταντίνος Χοϊδάς. Το περιεχόμενο της συνομιλίας του Στεφανόπουλου με την ομάδα των βουλευτών το αποκάλυψε από το βήμα της Βουλής ο βουλευτής Ιωάννης Αλευράς. Και δεν διαψεύσθηκε.

Προσωπικά έχω αντιρρήσεις ως προς τα τρία πρόσωπα. Οι δικές μου πληροφορίες – τις οποίες μου είχε επιβεβαιώσει και ο Γεώργιος Παπανδρέου – συμφωνούν ως προς τα δύο πρόσωπα της συνομωσίας: του Χοϊδά και του Κόκκα. Το τρίτο πρόσωπο δεν ήταν η Ελένη Βλάχου. Ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών της κυβερνήσεως Παπανδρέου και Συντονισμού στις κυβερνήσεις των αποστατών.

Άσχετα από τη λεπτομέρεια αυτή, η αποπομπή του Χοϊδά φανέρωνε ότι ο Κωνσταντίνος και η Φρειδερίκη (ίσως και οι Αμερικανοί) δεν ήσαν ευχαριστημένοι ούτε από την πρακτική εφαρμογή του ιουλιανού πραξικοπήματος ούτε από τις κατοπινές εξελίξεις. Η απαλλαγή από τους εφιάλτες του Λαμπράκη ή του ΠΕΡΙΚΛΗ (και πολλών άλλων), ακόμη και η επανάκτηση των τίτλων ιδιοκτησίας επί του κράτους και του πλούτου της χώρας δεν κατόρθωσαν να διαλύσουν ένα ακαθόριστο αίσθημα έντονης ανησυχίας. Το ένστικτο τους έλεγε ότι μέσα στο καμίνι του Ιουλίου είχαν συντελεσθεί όχι απλές πολιτικές ανακατατάξεις, αλλά βαθιές συνειδησιακές ωριμάνσεις. Το φαινόμενο ενός λαού, που αντί να «κουραστεί» - όπως τους έλεγαν – και να υποταχτεί αποκτούσε μια εφηβική ζωτικότητα με συναίσθηση του κυριαρχικού του ρόλου, δεν προμηνούσε τίποτε καλό για το κατεστημένο. Οι προοπτικές για το μέλλον ήσαν ζοφερές. Είχε δημιουργηθεί το αδιέξοδο. Οι δύο δρόμοι που ανοίγονταν μπροστά στον Κωνσταντίνο και στους Αμερικανούς για την αναζήτηση εξόδου, και από τους οποίους έπρεπε οπωσδήποτε να επιλεγεί ο ένας, έμοιαζαν σαν τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Ο ένας δρόμος ήταν η επάνοδος στη δημοκρατική ομαλότητα. Και οδηγούσε, δια των εκλογών, με μαθηματική ακρίβεια, στην επικράτηση της Ενώσεως Κέντρου. Μιας Ενώσεως Κέντρου όμως κυριαρχούμενης από τις ριζοσπαστικές ιδέες και δυνάμεις, διδαγμένης από τα λάθη του παρελθόντος και αποφασισμένης να κρατήσει γερά τους μοχλούς της εξουσίας, όλης της εξουσίας. Και στην περίπτωση αυτή ποια θα ήταν η τύχη του Θρόνου; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Παπανδρέου δεν θα δημιουργούσε θέμα αλλαγής της μορφής του πολιτεύματος. Ο θεσμός της βασιλείας θα διετηρείτο, περιορισμένος – εννοείται – στα αυστηρά πλαίσια του Συντάγματος και κρατώντας – όπως συμβαίνει στις βασιλευόμενες χώρες της Δυτικής Ευρώπης – τον γραφικό του χαρακτήρα και τις όχι ευκαταφρόνητες απολαβές του. Αλλά η προοπτική αυτή προκαλούσε συμπτώματα επιληψίας στην απολυταρχική τριάδα Φρειδερίκης – Κωνσταντίνου – Ειρήνης. Κι έπειτα, ποια εγγύηση μονιμότητας του Θρόνου υπήρχε;

Ο δεύτερος δρόμος οδηγούσε στη δικτατορία. Και ασκούσε, ιδίως στη Φρειδερίκη, μαγική έλξη το όραμα ενός σιδηρού πειθαρχημένου καθεστώτος, όπως το είχε γευτεί στα νεανικά της χρόνια, τότε στη μεγάλη πατρίδα της, που ο μη εστεμμένος κυρίαρχος της Γερμανίας είχε δαμάσει τον όχλο του και με οδηγό τη Θεία Πρόνοια εξορμούσε για να δαμάσει και τους άλλους όχλους, να επιβάλει στην ανθρωπότητα τη «νέα τάξη» της υπερεπικοινωνίας των λίγων… Αλλά και αυτή η λύση είχε τους κινδύνους της. Ποια ήταν η εγγύηση της επιτυχίας και της διάρκειας; Και δεν θα ήταν τυραννική η καθημερινή αγωνία της πτώσεως, της ολοκληρωτικής καταστροφής, όπως – καλή ώρα – του Φύρερ: Στην κυριολεξία και οι δύο δρόμοι ήσαν μπρος βαθύ και πίσω ρέμα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΗΣ: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI, ΟΙΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, στη σελίδα 245, αναφέρει:

Σε μια εξαίρετη αγόρευσή του στη Βουλή ο Ηλίας Ηλιού στρεφόμενος προς τα κυβερνητικά εδώλια ρώτησε: «Ποιοι ήσαν εκείνοι που ύψωσαν τις κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα στη Νέα Ζωή; Ποιοι ήσαν εκείνοι που έκανα διαδήλωση με φωνές «ΚΚΕ» στο Γαλάτσι; Δεν απαντάτε; Θα σας το πω εγώ. Είναι μέλη παρακρατικών οργανώσεων της Άκρας Δεξιάς. Συνελήφθησαν, ανεγνωρίστησαν και ήδη είναι στα χέρια της δικαστικής εξουσίας… Και θα σας πω και κάτι άλλο: Χθες ο αρχηγός των ΤΕΑ στη Λευκάδα ύψωσε κόκκινη σημαία και έγραψε στους τοίχους: «Θάνατος στον βασιλιά» και «Θάνατος στη χωροφυλακή». Και αυτός συνελήφθη…».

Οι υπουργοί της Α.Μ. έμειναν σιωπηλοί.

Το σχέδιο της CIA είχε κακό ξεκίνημα. Αλλά δεν εγκαταλείφθηκε. Στις 20 Αυγούστου (1965) έγινε μια συγκέντρωση των εργαζομένων στον Τύπο (δημοσιογράφων, τυπογράφων κ.λ.π.). Οι συγκεντρωθέντες – περίπου 6.000 κατά την αστυνομία – αφού άκουσαν τους λόγους των ομιλητών εναντίον του ιουλιανού πραξικοπήματος μετέβησαν εν σώματι στην πλατεία Ομονοίας, όπου έψαλαν τον εθνικό ύμνο. Στο σημείο αυτό, χίμηξαν οι αστυνομικές δυνάμεις με κλομπς και προσπάθησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση με δακρυγόνα αέρια. Ήμουνα εκεί και παρακολουθούσα όλες τις φάσεις της αστυνομικής επιχειρήσεως. Είδα με τα μάτια μου μια ομάδα τριών αστυφυλάκων και ενός αρχιφύλακα να καταδιώκει ένα κορίτσι ως 20 χρονών περίπου. Όταν την έπιασαν, οι δύο της έστριψαν τα χέρια να μην αντιστέκεται, ο τρίτος την χτυπούσε από πίσω στο κεφάλι και ο τέταρτος την κλοτσούσε στην περιοχή της κοιλιάς. Όταν το κορίτσι έμεινε αναίσθητο από τα χτυπήματα, το έσυραν αιμόφυρτο στην είσοδο μιας κοντινής πολυκατοικίας. Εκεί ο γενναίος αρχιφύλακας με μια δυνατή κίνηση ξέσκισε το φόρεμά της από τον λαιμό ως κάτω και όταν την ξεστήθωσε άρχισε να τη χτυπάει με γροθιές στα ακάλυπτα σημεία του σώματος. Έδειχνε να ηδονίζεται καθώς χτυπούσε το γυμνό λιποθυμισμένο κορμί. Σε λίγο πέρασε από τον δρόμο μια «κλούβα».  Πέταξαν μέσα το κορίτσι. Την άλλη μέρα πέρασε από δικαστήριο (μαζί με πολλούς άλλους). Καταδικάστηκε για «αντίσταση κατά της Αρχής»!

Στο μεταξύ, δυνάμεις της αστυνομίας είχαν φράξει όλες τις διεξόδους και εμπόδιζαν τη διάλυση των διαδηλωτών και την απομάκρυνση του διερχόμενου κόσμου. Ξαφνικά, σε διάφορα σημεία άναψαν πυρκαϊές. Οδοφράγματα στήνονταν. Ένα όχημα της πυροσβεστικής υπηρεσίας και μερικά ιδιωτικά αυτοκίνητα καίγονταν σαν λαμπάδες. Πλησίασα και είδα οργανωμένες ομάδες από νέους που φορούσαν κόκκινα πουκάμισα και μπλου-τζην παντελόνια να μεταφέρουν από αστυνομικά καμιόνια μπιτόνια με βενζίνη στο καιγόμενο πυροσβεστικό όχημα και να τροφοδοτούν τις φωτιές… Οι ίδιες ομάδες έστηναν τα οδοφράγματα. Στη συγκέντρωση όμως που είχε προηγηθεί δεν είχα δει ούτε έναν με κόκκινο πουκάμισο. Και αυτοί εδώ έπαιρναν εντολές από αξιωματικούς της αστυνομίας. Τι συνέβαινε;

Το «τι συνέβαινε» αποκαλύφθηκε την άλλη μέρα από μια ομάδα δημοσιογράφων, εντεταλμένων να παρακολουθήσουν τα ταραχώδη γεγονότα, οι οποίοι δημοσίευσαν κοινή επιστολή στην οποία κατήγγειλαν: α) ότι η αστυνομία παρακολουθούσε απαθής τις πυρπολήσεις των αυτοκινήτων, όσοι δε από τους άνδρες της αγνοώντας τις «ειδικές διαταγές» έσπευδαν προς τα εκεί αναχαιτίζονταν από μεμυημένους αξιωματικούς. β) Οι νεαροί με τα κόκκινα πουκάμισα υποδύονταν τους «Λαμπράκηδες», ενώ ήσαν πληρωμένοι πράκτορες της αστυνομίας. γ) Ομάδες πολιτών προθυμοποιήθησαν να σβήσουν τις πυρκαϊές. Η αστυνομία τους εμπόδισε. Στην πλατεία Κολοκοτρώνη ήσαν συγκεντρωμένοι 400 αστυφύλακες, σαν εφεδρική δύναμη. Ενώ παρέμεναν αδρανείς, ο ασύρματος ανεκοίνωσε ότι στις συμπλοκές της Ομονοίας σκοτώθηκαν δύο αστυφύλακες. Οι 400 αστυφύλακες εξαγριωμένοι έσπευσαν προς τα σημεία των συμπλοκών, όπου επέδειξαν πρωτοφανή βαρβαρότητα. Ο δήθεν φόνος των δύο αστυφυλάκων διαψεύσθηκε από την ίδια την αστυνομία… Οι εφημερίδες του Κέντρου και της Αριστεράς χαρακτήρισαν τα γεγονότα της Ομονοίας «κακότεχνη σκηνοθεσία». Ακόμα και η υπερδεξιά Εστία υπογράμμισε «την περίεργον στάσιν της αστυνομίας». αλλά και ο κυβερνητικός Τύπος και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έκαναν ότι μπορούσαν για να εκφοβίσουν τα μετριοπαθή στοιχεία αξιολογώντας τις αναρχικές πυρκαϊές και τα οδοφράγματα ως «αρχήν ερυθράς επαναστάσεως».