Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI, ΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, στη σελίδα 251, αναφέρει:
Ήταν όμως πραγματικά ο Χοϊδάς από τους οργανωτές των Ιουλιανών; Μία από τις υπάρχουσες μαρτυρίες προέρχεται από τον τότε πρωθυπουργό Στέφανο Στεφανόπουλο. Στις 27 Ιουλίου (1965), προτού αποσπασθεί από την Ένωση Κέντρου ο Στεφανόπουλος, δέχθηκε στο γραφείο του επί της οδού Κανάρη μια ομάδα βουλευτών του κόμματος και συζήτησε μαζί του για τα αίτια και τα παρασκήνια της πολιτικής κρίσεως. Μεταξύ άλλων, ο Στεφανόπουλος αποκάλυψε στους συνομιλητές του ότι τρία πρόσωπα έπαιξαν ρόλο πρωταγωνιστή στο πραξικόπημα του Ιουλίου: Η Ελένη Βλάχου, ιδιοκτήτρια του μεγάλου δημοσιογραφικού συγκροτήματος της Δεξιάς, ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας Ελευθερία, δημοσιογραφικού οργάνου των αποστατών, και ο Κωνσταντίνος Χοϊδάς. Το περιεχόμενο της συνομιλίας του Στεφανόπουλου με την ομάδα των βουλευτών το αποκάλυψε από το βήμα της Βουλής ο βουλευτής Ιωάννης Αλευράς. Και δεν διαψεύσθηκε.
Προσωπικά έχω αντιρρήσεις ως προς τα τρία πρόσωπα. Οι δικές μου πληροφορίες – τις οποίες μου είχε επιβεβαιώσει και ο Γεώργιος Παπανδρέου – συμφωνούν ως προς τα δύο πρόσωπα της συνομωσίας: του Χοϊδά και του Κόκκα. Το τρίτο πρόσωπο δεν ήταν η Ελένη Βλάχου. Ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών της κυβερνήσεως Παπανδρέου και Συντονισμού στις κυβερνήσεις των αποστατών.
Άσχετα από τη λεπτομέρεια αυτή, η αποπομπή του Χοϊδά φανέρωνε ότι ο Κωνσταντίνος και η Φρειδερίκη (ίσως και οι Αμερικανοί) δεν ήσαν ευχαριστημένοι ούτε από την πρακτική εφαρμογή του ιουλιανού πραξικοπήματος ούτε από τις κατοπινές εξελίξεις. Η απαλλαγή από τους εφιάλτες του Λαμπράκη ή του ΠΕΡΙΚΛΗ (και πολλών άλλων), ακόμη και η επανάκτηση των τίτλων ιδιοκτησίας επί του κράτους και του πλούτου της χώρας δεν κατόρθωσαν να διαλύσουν ένα ακαθόριστο αίσθημα έντονης ανησυχίας. Το ένστικτο τους έλεγε ότι μέσα στο καμίνι του Ιουλίου είχαν συντελεσθεί όχι απλές πολιτικές ανακατατάξεις, αλλά βαθιές συνειδησιακές ωριμάνσεις. Το φαινόμενο ενός λαού, που αντί να «κουραστεί» - όπως τους έλεγαν – και να υποταχτεί αποκτούσε μια εφηβική ζωτικότητα με συναίσθηση του κυριαρχικού του ρόλου, δεν προμηνούσε τίποτε καλό για το κατεστημένο. Οι προοπτικές για το μέλλον ήσαν ζοφερές. Είχε δημιουργηθεί το αδιέξοδο. Οι δύο δρόμοι που ανοίγονταν μπροστά στον Κωνσταντίνο και στους Αμερικανούς για την αναζήτηση εξόδου, και από τους οποίους έπρεπε οπωσδήποτε να επιλεγεί ο ένας, έμοιαζαν σαν τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Ο ένας δρόμος ήταν η επάνοδος στη δημοκρατική ομαλότητα. Και οδηγούσε, δια των εκλογών, με μαθηματική ακρίβεια, στην επικράτηση της Ενώσεως Κέντρου. Μιας Ενώσεως Κέντρου όμως κυριαρχούμενης από τις ριζοσπαστικές ιδέες και δυνάμεις, διδαγμένης από τα λάθη του παρελθόντος και αποφασισμένης να κρατήσει γερά τους μοχλούς της εξουσίας, όλης της εξουσίας. Και στην περίπτωση αυτή ποια θα ήταν η τύχη του Θρόνου; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Παπανδρέου δεν θα δημιουργούσε θέμα αλλαγής της μορφής του πολιτεύματος. Ο θεσμός της βασιλείας θα διετηρείτο, περιορισμένος – εννοείται – στα αυστηρά πλαίσια του Συντάγματος και κρατώντας – όπως συμβαίνει στις βασιλευόμενες χώρες της Δυτικής Ευρώπης – τον γραφικό του χαρακτήρα και τις όχι ευκαταφρόνητες απολαβές του. Αλλά η προοπτική αυτή προκαλούσε συμπτώματα επιληψίας στην απολυταρχική τριάδα Φρειδερίκης – Κωνσταντίνου – Ειρήνης. Κι έπειτα, ποια εγγύηση μονιμότητας του Θρόνου υπήρχε;
Ο δεύτερος δρόμος οδηγούσε στη δικτατορία. Και ασκούσε, ιδίως στη Φρειδερίκη, μαγική έλξη το όραμα ενός σιδηρού πειθαρχημένου καθεστώτος, όπως το είχε γευτεί στα νεανικά της χρόνια, τότε στη μεγάλη πατρίδα της, που ο μη εστεμμένος κυρίαρχος της Γερμανίας είχε δαμάσει τον όχλο του και με οδηγό τη Θεία Πρόνοια εξορμούσε για να δαμάσει και τους άλλους όχλους, να επιβάλει στην ανθρωπότητα τη «νέα τάξη» της υπερεπικοινωνίας των λίγων… Αλλά και αυτή η λύση είχε τους κινδύνους της. Ποια ήταν η εγγύηση της επιτυχίας και της διάρκειας; Και δεν θα ήταν τυραννική η καθημερινή αγωνία της πτώσεως, της ολοκληρωτικής καταστροφής, όπως – καλή ώρα – του Φύρερ: Στην κυριολεξία και οι δύο δρόμοι ήσαν μπρος βαθύ και πίσω ρέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου