Στον ΕΠΙΛΟΓΟ, και στη σελίδα 427, αναφέρει:
Μια βδομάδα μετά το Πολυτεχνείο, στις 25 Νοεμβρίου, σημειώθηκε η γνωστή «αλλαγή φρουράς» του χουντικού καθεστώτος. Οι διαρθρωτικές μεταβολές περιορίστηκαν στην κορυφή. Ο μηχανισμός του εγκλήματος έμεινε αμετακίνητος στους στόχους και ακόμη πιο θηριώδης στην εφαρμογή. Ένα νέο κύμα βαρβαρότητας απλώθηκε σ’όλη τη χώρα. Τραυματισμένοι φοιτητές και φοιτήτριες κυνηγιόντουσαν στους κρυψώνες τους, ακόμη και στα νοσοκομεία. Τους ξεκολλούσαν τις γάζες από τις πληγές και στην ΕΣΑ τους βασάνιζαν απάνθρωπα. Οι ναζιστικές θηριωδίες της Κατοχής ωχριούσαν μπροστά στη σαδιστική μανία του Ιωαννίδη και των συνεργατών του. Ένα αίσθημα φρίκης πλημμύριζε τη χώρα.
Στο οκτάμηνο που κράτησε η τελευταία φάση της τυραννίας, πρόβαλε το φάσμα της μεγάλης τουρκικής απειλής που κορυφώθηκε με την τραγωδία της Κύπρου. Δύσκολα θα βρει ο ερευνητής της ελληνικής ιστορίας, από την αρχαιότητα ως σήμερα, ανάλογη περίπτωση συνειδητής εθνικής προδοσίας, που να έχει προκαλέσει τόσο απροσμέτρητο όλεθρο.
Η προβολή από της Τουρκία διεκδικήσεων άρχισε ταυτόχρονα με δύο στόχους: Την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου και την Κύπρο. Το τουρκικό σχέδιο, εμπνευσμένο από την τακτική του Χίτλερ και εγκεκριμένο από το αμερικανικό Πεντάγωνο, εσκόπευε αρχικά στο Αιγαίο, αλλά καθορισμένος στόχος του ήταν η Κύπρος. (Όταν με τον καιρό η Τουρκία αλώσει και καταβροχθίσει την Κύπρο θα επανέλθει και στην Ελλάδα…).
Οι Ιωαννίδης, Ανδρουτσόπουλος και Σία έκαναν το κατά δύναμη για να διευκολύνουν και να δώσουν ηθική και νομική «κάλυψη» στις επιθετικές ενέργειες των Τούρκων. Έπειτα από μεθοδική προπαρασκευή του εδάφους (δολοφονίες οπαδών του Μακαρίου και παράδοση οπλισμού στην Πέμπτη φάλαγγα της ΕΟΚΑ Β΄) εκδηλώθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974. Δεν επρόκειτο για μια αντιγραφή της 21ης Απριλίου 1967. Ήταν κάτι περισσότερο. Η «αφροσύνη», όπως με προστατευτική επιείκεια χαρακτηρίσθηκε το πραξικόπημα, δεν ήταν καθόλου Αφροσύνη. Ήταν ένα έγκλημα εν ψυχρώ και πράξη εσχάτης προδοσίας προς όφελος ξένης εχθρικής δυνάμεως. Και θα είχαμε το πραγματικά «τέλειον έγκλημα», με θύματα ένα ανεξάρτητο κράτος και τον ηγέτη του, αν η διάσωση του Μακαρίου δεν ανέτρεπε τα ξένα επιτελικά σχέδια.
Οπωσδήποτε, η Τουρκία πραγματοποίησε στρατιωτική απόβαση και μέσα σε λίγες εβδομάδες επέβαλε με τη φωτιά και το σίδερο ένα στυγνό καθεστώς κατοχής στο μισό περίπου του κυπριακού εδάφους. Η διχοτόμηση – που ήταν όνειρο του ΝΑΤΟ, του Πενταγώνου και της Τουρκίας – έγινε, επιτέλους, ντε φάκτο πραγματικότητα. Από κει και πέρα οι διαδικασίες για τη νομική κατοχύρωση του «τετελεσμένου» είναι υπόθεση του χρόνου που θα απαιτήσει η εξεύρεση της παραπλανητικής φόρμουλας (πιθανότατα ομοσπονδία σε γεωγραφική βάση) και η αποδοχή της από την όποια ελληνική πλευρά, που θα δεχτεί να υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη του τέλους της Κύπρου.
Ο προδοτικός ρόλος του ελληνικού καθεστώτος στην τραγωδία της Κύπρου δεν αφήνει καμιά αχτίδα ελαφρυντικής αμφιβολίας. Όταν δόθηκε από την Αθήνα το σήμα για το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ο Ιωαννίδης ήξερε ότι η Τουρκία θα επενέβαινε στρατιωτικά. Ήξερε επίσης ότι η αποσύνθεση των ενόπλων δυνάμεων κατά την επταετία εξουδετέρωσε προκαταβολικά κάθε δυνατότητα ελληνικής αντιστάσεως στην τουρκική επίθεση. Και αυτό – ότι δηλαδή δεν θα υπήρχε ελληνική αντίδραση – το εγνώριζε άριστα η Τουρκία. Υπάρχει καταγεγραμμένο και μαγνητοφωνημένο σήμα, αρμοδιότατης πηγής, που προειδοποίησε την ΑΣΔΕΝ: Τουρκικός στόλος με ισχυρά αποβατικά αγήματα πλέει προς Κύπρον. Πραγματοποιείται «απόβασις». Και η απάντηση: «Καμία ανησυχία δεν δικαιολογείται. Πρόκειται περί συνήθους ασκήσεως του τουρκικού στόλου»! Τέλος, η Αθήνα και η άγκυρα ήσαν ενήμερες ότι το ΝΑΤΟ και ο 6ος Στόλος θ’άφηναν ανενόχλητη την τουρκική εισβολή.
Επομένως, έστω κι αν δεν υπήρχε προσυμφωνημένη όλη η κλίμακα ενεργειών (πραξικόπημα Λευκωσίας, εξόντωση του Μακαρίου, τουρκική εισβολή, διαμελισμός της Κύπρου), πάντως τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν σαν να είχαν μια εκ των άνω αλληλοσύνδεση και μια προκαθορισμένη και καλοκουρντισμένη ενότητα.
Σχεδόν ταυτόχρονα με την τουρκική απόβαση, κηρύχθηκε στην Ελλάδα «επιστράτευση», που φώτισε το τρομερό βάραθρο, τον εθνικό τάφο που είχε σκάψε με τα χέρια της η εφτάχρονη Χούντα. Η αποκάλυψη ήταν ότι η χώρα μας ήταν εντελώς απαράσκευη, σχεδόν άοπλη, για ν’αντιμετωπίσει τον εισβολέα. Οι έφεδροι που έσπευσαν στα κέντρα επιστρατεύσεως για να πολεμήσουν τον επιδρομέα – έστω και υπό το καθεστώς Ιωαννίδη – έρχονταν αντιμέτωποι με τη φοβερή πραγματικότητα: Δεν υπήρχαν ούτε όπλα, ούτε ιματισμοί, ούτε νοσοκομειακό υλικό, ούτε συντηρημένη τροφή. Τίποτα.
Μερικά όπλα που δόθησαν ήσαν σκουριασμένα αι δεν λειτουργούσαν. Σε μια αποθήκη της επιμελητείας αντί για άρβυλα υπήρχαν λαστιχένια παπούτσια του τένις… Οι επιστρατευμένοι, μακριά από τις εστίες τους, λιμοκτονούσαν.
Πολύ σύντομα βγήκε στη φόρα ότι το πολεμικό υλικό που έφτανε από την Αμερική διοχετευόταν από τους εθνοσωτήρες σε μικρές αφρικανικές και ασιατικές χώρες. Η αξία του έμπαινε – κατευθείαν από τους αγοραστές – σε λογαριασμούς ελβετικών Τραπεζών. Το σκάνδαλο προκάλεσε αναστάτωση στο αμερικανικό Κογκρέσο, όταν μια επιτροπή του ανακάλυψε ότι στην Ελλάδα σφραγισμένα κιβώτια με υλικό αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας περιείχαν πάνω πάνω μια σειρά όπλων και από κάτω πέτρες…
Η ληστεία του πολεμικού υλικού δεν ήταν αποκλειστικό έργο των συνταγματαρχών της Χούντας. Μέσα στο γιγαντιαίο αυτό «κόλπο» ήσαν μπερδεμένοι και αξιωματικοί της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής, που είχαν την κύρια ευθύνη για την παραλαβή, τον έλεγχο και τη χρησιμοποίηση του οπλισμού και των άλλων εφοδίων.
Και μια λεπτομέρεια: Το 1973 ο ελληνικός προϋπολογισμός αποστραγγιζόταν, με τετραπλάσια κονδύλια από το 1966, για την κάλυψη των στρατιωτικών δαπανών, για τις οποίες ο Παπαδόπουλος έλεγε κομπάζοντας: «Κάθε θυσία είναι αναγκαία, προκειμένου να έχωμεν αξιόμαχον στρατόν, δια να υπερασπίση εν ώρα εθνικής ανάγκης το πάτριον έδαφος…».
