ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΗΣ: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο 3^ο Μέρος, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, στη σελίδα 337, αναφέρει:

Δύο μήνες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ξέσπασε ο πόλεμος της Μέσης Ανατολής. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι ο θερμός αυτός πόλεμος στη γειτονιά της Ελλάδας θα ήταν ανέλπιστος σύμμαχος της στρατιωτικής Χούντας. Επρόκειτο για μια τυχαία χρονική σύμπτωση ή η εγκαθίδρυση της δικτατορίας έγινε ενόψει της αναπόφευκτης αραβοϊσραηλινής συρράξεως; Σ’αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί ακόμη απάντηση. Γεγονός πάντως είναι ότι ο αστραπιαίος εκείνος πόλεμος ωφέλησε το καθεστώς της 21^ης Απριλίου. Ας θυμίσουμε ότι σ’όλο τον πολιτισμένο κόσμο η επανεμφάνιση του φασισμού στη νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης είχε προκαλέσει θυελλώδεις αντιδράσεις. Βάλλονταν ανηλεώς όχι μόνο η Χούντα, αλλά και το ΝΑΤΟ και ο Λευκός Οίκος. Η θύελλα δυνάμωσε καθώς έρχονταν στη δημοσιότητα οι αγριότητες του στρατού και της αστυνομίας, οι χιλιάδες συλλήψεις, τα στρατόπεδα, τα βασανιστήρια, ο πνευματικός σκοταδισμός που ξαναγύριζε στη γη του φωτός. Τότε ακριβώς ήρθε το εξ ουρανού δώρο της Χούντας, ο πόλεμος της Μέσης Ανατολής. Το ελληνικό θέμα εξαφανίστηκε από τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων όλου του κόσμου και παρεχώρησε τη θέση του στη Μέση Ανατολή. Οι έκτακτοι απεσταλμένοι του Τύπου στην Αθήνα, συνεργεία τηλεοράσεως και κινηματογράφου, έπαιρναν εντολή να κατευθυνθούν στο Τελ-Αβίβ και στο Κάιρο.

Η Χούντα δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Ξέροντας τα στρατηγικά ενδιαφέροντα της Ουάσινγκτον και του ΝΑΤΟ για μια γρήγορη νίκη του Ισραήλ και την ευαισθησία της αμερικανικής κοινής γνώμης έκρινε κατάλληλη τη στιγμή να σπάσει τον πάγο προσφέροντας περισσότερα από ό,τι ήταν δυνατόν να της ζητηθούν. Πλήρης και ανεξέλεγκτη ελευθερία χρησιμοποιήσεως του ελληνικού εδάφους, του ελληνικού ουρανού και των ελληνικών βάσεων παραχωρήθηκε στο ΝΑΤΟ, στις Ην.Πολιτείες και στο Ισραήλ. Ο Έκτος Στόλος ειδοποιήθηκε ότι μπορεί «εν λευκώ» να κάνει χρήση των ελληνικών λιμένων και ειδικά της Κρήτης που γειτονεύει με την Αίγυπτο. Μια τεράστια αερογέφυρα μεταξύ Αθήνας και των εμπολέμων κρατών επέτρεψε την έγκαιρη απομάκρυνση χιλιάδων αμερικανικών οικογενειών από τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Θα μπορούσε, βέβαια, να χρησιμοποιηθεί η Ρώμη ή άλλες κοντινές πόλεις. Αλλά η Ουάσινγκτον προτίμησε την πρωτεύουσα της φιλόξενης Χούντας για να ζεστάνει την παγωμένη ατμόσφαιρα μεταξύ του αμερικανικού λαού και της νεογέννητης ελληνικής δικτατορίας. Ο Σούλτσμπέργκερ έγραφε: «Η Ελλάδα μας βοήθησε πιστά κατά τη διάρκεια της κρίσεως του 1967 στη Μέση Ανατολή». Εκείνο όμως που παρασιωπήθηκε είναι ότι η βοήθεια που η Χούντα πρόσφερε στους κηδεμόνες της ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια που χαράζει το διεθνές δίκαιο στις σχέσεις τρίτων κρατών προς τα εμπόλεμα κράτη. Οι συνταγματάρχες παραχωρώντας «εν λευκώ» στη πολεμική αεροπορία του ΝΑΤΟ το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τις αεροπορικές βάσεις της Κρήτης, έκαναν στραβά μάτια στο γεγονός ότι για λόγους συντομεύσεως της αποστάσεως οι βάσεις χρησιμοποιήθηκαν και από την ισραηλινή αεροπορία για πολεμικές εξορμήσεις εναντίον αραβικών στόχων.

Ένα άλλο απροσδόκητο γεγονός ήρθε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη στρατηγική θέση της Χούντας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Μέση Ανατολή, σοβιετικός στόλος έκανε την εμφάνισή του στην Ανατολική Μεσόγειο. Από τότε η παρουσία του ρωσικού στόλου έχει γίνει η αγαπημένη καραμέλα που πιπιλίζεται από ατλαντικά και χουντικά χείλη για να δικαιολογήσει τον παρατεινόμενο βιασμό της ελληνικής δημοκρατίας. Η πιο διασκεδαστική χρησιμοποίηση αυτής της «καραμέλας» έγινε στην Τεργέστη τον Νοέμβριο του 1968, κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου του ΝΑΤΟ. Φοιτητές έθεσαν στους συνέδρους το ερώτημα: Γιατί το ΝΑΤΟ υποστήριξε και υποστηρίζει το καθεστώς των συνταγματαρχών, ενώ ο Καταστατικός Χάρτης του Ατλαντικού Συμφώνου καθορίζει σαν υποχρέωση «τη διαφύλαξη των ελευθεριών των λαών», Απάντησαν ο πρόεδρος της ατλαντικής επιτροπής, Ιταλός βουλευτής Ιβάν Ματέο Λομπάρντο, και ο Αμερικανός πρεσβευτής στο ΝΑΤΟ, Κλήβελαντ. Και οι δύο πρόβαλαν σαν δικαιολογία την παρουσία του σοβιετικού στόλου στη Μεσόγειο. Τότε ένας φοιτητής παρετήρησε: «Στις 21 Απριλίου 1967 δεν υπήρχε ρωσικός στόλος στη Μεσόγειο. Υπήρχε όμως ο 6^ος Στόλος, ο οποίος ναυλοχούσε στο Φάληρο…».

Ο Λομπάρντο τα έχασε, κοκκίνισε και επέμεινε:»Νομίζω ότι υπήρχε και ο ρωσικός…».

Ο Κλήβελαντ εσιώπησε…