ΣΠΥΡΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ

Σύγχυση

Σε λίγο, θα επιτείνει τη σύγχυση που έχει δημιουργηθεί με τις ποι­κίλες πληροφορίες και εκδοχές γύρω από την υπόθεση των ασυρ­μάτων η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ. Θα μεταδώσει από τον ραδιο­σταθμό της και θα προπαγανδίσει με αποφάσεις και ανακοινώσεις της ένα κακόγουστο μυθιστόρημα: Ο Βαβούδης ήταν πράκτορας της Ασφάλειας. Δεν σκοτώθηκε, αλλά τον φυγάδευσαν στην Αμε­ρική! Το καταπληκτικό είναι ότι αυτό το παραμύθι το πίστεψαν εκατοντάδες χιλιάδες στελέχη, μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ, ανά­μεσα στους οποίους και επιστήμονες, διανοούμενοι, καλλιεργη­μένοι εργάτες κ.λ.π. Τόσο μεγάλος ήταν ο φανατισμός που είχαν δημιουργήσει η Κατοχή και ο Εμφύλιος Πόλεμος, τόση καχυπο­ψία υπήρχε για τις μεθόδους των υπηρεσιών Ασφαλείας, αλλά και τέτοια εμπιστοσύνη είχαν ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες αριστεροί στο «αλάθητο» του Ζαχαριάδη που καλλιεργούσε δύο δεκαετίες το κόμμα. Γιατί ο Ζαχαριάδης υπεστήριξε αυτή την κακόβουλη εκδοχή και δεν δίστασε να σπιλώσει τη μνήμη ενός κομμουνιστή που προτίμησε τον θάνατο από την προδοσία και πέθανε εκτε­λώντας την κομματική του αποστολή; Είναι φανερό ότι ο Ζαχα­ριάδης φοβόταν πως όλη αυτή η ιστορία των ασυρμάτων, που θα κατέληγε όχι μόνο σε σειρά από ανθρώπινες τραγωδίες, αλλά και σε σοβαρά πλήγματα στον κομματικό μηχανισμό και στη γενικό­τερη προσπάθεια της Αριστεράς να συνέλθει από την ήττα, μπο­ρούσε να κλονίσει τη θέση του στην ηγεσία του ΚΚΕ. Με την εκ­δοχή αυτή του «πράκτορα» Βαβούδη δημιουργούσε ένα «άλλοθι», άφηνε να πιστευτεί πως όλη η ιστορία των ασυρμάτούν μπορού­σε να ήταν, από την αρχή ως το τέλος, ένα κατασκεύασμα της Ασφάλειας και των Αμερικανών.

Αλλά τι ακριβώς επεδίωκε η ηγεσία του ΚΚΕ με τους ασυρ­μάτους; Από τα κείμενά της προκύπτει ότι έχει εγκαταλείψει πια την ιδέα, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, ενός νέου αντάρτι­κου και έχει προσανατολιστεί στην οργάνωση μαζικών κινητοποιή­σεων και πολιτικών αγώνων, επιδιώκοντας, κυρίως, να ανακτή­σει την ηγεσία στο συνδικαλιστικό κίνημα, στον χώρο της Αριστεράς και, αν είναι δυνατόν, σε ένα ευρύτερο δημοκρατικό και αντιαμερικανικό μέτωπο. Τον Οκτώβρη του 1951, γίνεται στο εξωτερικό η 2η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Κυρίαρχη φιγούρα είναι πάλι ο Ζαχαριάδης, με στενούς συνερ­γάτες του τους Β.Μπαρτζώτα, Δ.Βλαντά, Γ.Γούσια κ.λ.π. Η Ολομέλεια αυτή αποφασίζει την καθαίρεση του Δ.Παρτσαλίδη ως «οπορτουνιστή» κτλ. Στην απόφαση της Ολομέλειας, που δη­μοσιεύεται με τον τίτλο «Το λαϊκό κίνημα, τα καθήκοντα των κομμουνιστών και των πρωτοπόρων αγωνιστών», γίνεται μια το­ποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, συνοδευόμενη από τις συνηθισμένες υβριστικές επιθέσεις εναντίον των άλλων κομμάτων και ηγετών:

«...ο Πιουριφόυ, επιδιώκοντας, σαν μια μεταβατική προ­σωρινή κατάσταση, την κυβερνητική συνεργασία Πλαστήρα - Βενιζέλου, δουλεύει επίμονα να φέρει τον Παπάγο σαν μονοκράτορα - διχτάτορα (...). Η διάταξη των δυνάμεων στο αμερικανόδουλο μοναρχοφασιστικό στρατόπεδο παρουσιάζεται σήμερα έτσι: Ο Παπάγος με τον φασιστικό συνα­γερμό του, ο πιο ευνοούμενος αυτός λακές της αμερικανοκρατίας, γίνεται ο πόλος συγκέντρωσης της πιο μαύρης και ολιγαρχικής πλουτοκρατικής αντίδρασης. Και κατάφερε, με την αντιπλουτοκρατική δημαγωγία και με μια ορισμένη "αντιαμερικανική" και αντιδυναστική - αντιπαλατιανή φρα­σεολογία, να παρασύρει ορισμένα λαϊκά στρώματα, από τα πιο καθυστερημένα, που ζητώντας μια αλλαγή δεν προ­σανατολίζονται ακόμα πολιτικά καθαρά (...). Η ΕΠΕΚ τού Πλαστήρα, με την κοινωνική και "δημοκρατική" απάτη και δημοκοπία της, παίζει τον ρόλο του κυματοθραύστη για τα λαϊκά στρώματα, που τραβάν προς τ'αριστερά και του οδοστρωτήρα για τον Παπάγο (...). Ο Βενιζέλος, υποταχτικός κι αυτός της αμερικανοκρατίας, παίζει τον ρόλο του πιονιού, που αλλάζοντας κάθε τόσο θέση, υποβοηθάει την πραγ­ματοποίηση των κάθε φορά ελιγμών της αμερικάνικης πο­λιτικής. Το παλάτι, που υφίσταται μια ορισμένη αγγλική επιρροή, συγκεντρώνει σήμερα την προσοχή του και προς αντιμετώπιση του Παπάγου, που πάει να το βάλει σε δεύ­τερη μοίρα. Η στρατοκρατία, χωρισμένη ανάμεσα στην παπαγική κλίκα, την παλατιανή καμαρίλα, τον Πλαστήρα και τον Βενιζέλο, εκδηλώνει πιο έντονα την αμερικανοαγγλική σύγκρουση στην Ελλάδα (...). Η αμερικανοκρατία, στην άμεση πολιτική - κυβερνητική επιδίωξη της (...), πάει σήμε­ρα να χρησιμοποιήσει τον Πλαστήρα για να κερδίσει χρό­νο. Να μειώσει έτσι και τη δημαγωγική αχτινοβολία του, πράγμα που νομίζει ότι θα ενισχύσει τον παπαγικό συνα­γερμό. Και, αποβλέποντας πάντα στη συμφιλίωση παλα­τιού – στρατάρχη, υποστηρίζει ανοιχτά τον Παπάγο για να τον επιβάλει ουσιαστικό διχτάτορα».

Ορισμένες από τις διαπιστώσεις του ΚΚΕ, όπως αυτές που αφορούν το παιγνίδι των Αμερικανών εις βάρος του Πλαστήρα και της ΕΠΕΚ, θα αποδειχτούν σωστές. Αλλά η απόφαση επιβεβαιώνει την αδυναμία της ηγεσίας του ΚΚΕ να διακρίνει τις αποχρώσεις και τις διαφορές σε όλη τους την έκταση και να εκτιμήσει ρεαλιστικά την κατάσταση ύστερα από την ήττα του. Βλέπει, λ.χ., την ΕΠΕΚ σαν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ενώ είναι ένα κίνημα δημοκρατικής αλλαγής μέσα στο αστικό πλαίσιο. Ξε­μπερδεύει με τον Συναγερμό χαρακτηρίζοντας τον φασιστικό, ενώ τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Ασφαλώς, στους κόλπους του Συναγερμού υπάρχουν και ισχυρές φιλοδικτατορικές τάσεις· ο ΙΔΕΑ τον υποστηρίζει, ο Παπάγος εμφανίζεται σαν σωτήρας και Μεσσίας, μεγάλο μέρος της δύναμής του το στηρίζει στην επιβο­λή του κρατικού μηχανισμού και στο κλίμα του Εμφυλίου Πολέ­μου. που εξακολουθεί να καλλιεργείται. Παρ'όλ'αυτά, παρου­σιάζεται ως κόμμα κοινοβουλευτικό, ένας συνασπισμός δυνάμεων της Δεξιάς, που το υποστηρίζουν οι κυριότεροι παράγοντες της οικονομικής ολιγαρχίας, το μεγαλύτερο μέρος των αξιωματικών και οι Αμερικανοί. Διακηρύσσει την απόφαση του να ενισχύσει την εκτελεστική εξουσία, αλλά μέσα στο κοινοβουλευτικό πλαί­σιο και με μια αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, έστω και νοθευμένη από την έντονη παρουσία του ΙΔΕΑ και τωv φίλων του σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής και από την αστυνομοκρατία. Μπορεί λοιπόν κανείς να πει ότι ο Συναγερμός ήταν κόμμα «φασιστικίζον» αλλά σε καμιά περίπτωση φασιστικό.