ΣΠΥΡΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ

Μέτωπο και ασύρματοι

Αλλά ας δούμε πώς καθόριζε στη συνέχεια η απόφαση της 2ης Ολομέλειας τις επιδιώξεις του ΚΚΕ:

«Το κίνημά μας – συνέχιζε - μέσα σε πολύπλοκες και δύ­σκολες τοπικές και διεθνείς συνθήκες, πραγματοποίησε, βασικά, κανονικά και χωρίς τρανταγμούς, το πέρασμα από τον ένοπλο στον πολιτικό αγώνα (...). Το βασικό, κεντρι­κό πολιτικό καθήκον μας σήμερα είναι να σταθεί το κίνη­μά μας πρωτοπόρο και να δώσει όλες του τις δυνάμεις για να'ρθουν σ’επαφή, συμφωνία και συνεργασία όλες οι πα­τριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, οργανώσεις, κόμματα και παράγοντες του τόπου για να φτιάσουν κοινό μέ­τωπο και να παλέψουν ενάντια στον αμερικάνικο νόμο και την αμερικανοδουλεία, ενάντια στον αμερικάνικο πόλεμο και την αποικιοποίηση, αφανισμό και εξευτελισμό, ενάντια στη φασιστική απειλή του Παπάγου (...). Για την πατρίδα είναι σήμερα ζήτημα ζωής ή θανάτου να ενωθούν όλες οι δημοκρατικές, πατριωτικές και εθνικές δυνάμεις της χώ­ρας σε μια δύναμη για να σωθεί από τον κίνδυνο πολεμι­κής καταστροφής απ' την "Αστραπή" και το Βορειοα­τλαντικό Σύμφωνο, για να διατηρηθεί η ειρήνη και να εξασφαλιστεί η ζωή του λαού. Αυτή η ένωση θα είναι το ΕΑΜ του νέου λαϊκού αγώνα για τη ζωή, την ειρήνη, τη λευτεριά και την εθνική ανεξαρτησία (...). Πιο πλατιά και μα­ζική οργάνωση των οικονομικών αγώνων της εργατικής τά­ξης, των υπαλλήλων και των άλλων στρωμάτων στις πόλεις (επαγγελματίες, διανοούμενοι κ.λ.π.), της αγροτιάς, όλου του εργαζόμενου λαού (...). Και όλοι μαζί, λαός και στρα­τός, θα ματαιώσουμε τα σχέδια των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους. Θα ματαιώσουμε το ετοιμαζόμενο μακε­λειό (...). Και, αν τολμήσουν οι ιμπεριαλιστές ν'αντιπαραταχθούν στην ομόθυμη αυτή θέληση λαού και στρατού και να μας οδηγήσουν στη σφαγή, λαός και στρατός θα εί­ναι έτοιμοι να στρέψουν τα όπλα αντίστροφα».

Αυτό το νέο σύνθημα - «τα όπλα αντίστροφα» - που είναι απομίμηση του συνθήματος του Λένιν της περιόδου του Α' Παγκο­σμίου Πολέμου, να στρέψουν οι στρατιώτες τα όπλα εναντίον των δικών τους κυβερνήσεων, και μπαίνει στη θέση του αποτυχημένου «τα όπλα παρά πόδα» -, εκλαϊκεύει τώρα με ιεραποστολική μανία η εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ - με αποφάσεις, προκηρύξεις, ειδικές εκπομπές του ραδιοσταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα» στο λεγόμενο «Φροντιστήριο του Αγωνιστή» κ.λ.π. Τέλος, βασικό κα­θήκον στις οργανώσεις του, το ΚΚΕ βάζει την ανασυγκρότηση των κομματικών του δυνάμεων.

Αφού λοιπόν τέτοιος είναι ο νέος προσανατολισμός του ΚΚΕ - «πέρασμα από τον ένοπλο στον πολιτικό μαζικό αγώνα», στροφή στη «μαζική δουλειά», «δημοκρατικό και πατριωτικό μέτω­πο» -, τι θέλει τους ασυρμάτους και άλλα παρόμοια μέσα, που εκθέτουν σε θανάσιμους κινδύνους όχι μόνο τα στελέχη του, αλλά και τους ίδιους τους μηχανισμούς του και - το κυριότερο - την προσπάθεια για συμμετοχή και πάλι της Αριστεράς στη νόμιμη πολιτική ζωή της χώρας; Η ηγεσία του δεν αντιλαμβάνεται πως μ'αυτό τον τρόπο διακυβεύει τις πολιτικές της προσπάθειες, εκθέτει τις οργανώσεις, που μόλις ανασυγκροτεί, σε θανάσιμα χτυπήματα, ανατινάζει τις συμμαχίες του και απομακρύνει από κοντά του τα πιο μετριοπαθή στοιχεία της Αριστεράς, αλλά και από φόβο ή διαφωνία σημαντικό μέρος των οπαδών του;

Ασφαλώς, η αντιφατική γραμμή είναι ένα από τα χαρακτηρι­στικά της πολιτικής του Ζαχαριάδη. Εξάλλου, οι μέθοδοι αυτές - ασύρματοι κ.λ.π. - είναι υπολείμματα της νοοτροπίας της περιό­δου του Εμφυλίου Πολέμου και δείχνουν ανικανότητα προσαρ­μογής στη νέα κατάσταση. Φανερό όμως επίσης είναι ότι, όπως φαίνεται και από την απόφαση της 2ης Ολομέλειας, η ηγεσία του ΚΚΕ, όπως και ο Στάλιν, την περίοδο αυτή του έντονου Ψυχρού Πολέμου (οι μάχες στην Κορέα συνεχίζονται), φοβάται το ενδε­χόμενο να ξεσπάσει μια νέα παγκόσμια σύρραξη. Και προσπα­θεί να είναι έτοιμη για ν'αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, που δεν την αποκλείει και για το άμεσο μέλλον. Η θέση του, φυ­σικά, σε μια τέτοια περίπτωση, θα είναι στο πλευρό των σοσιαλι­στικών χωρών, κατά του NATO και της επίσημης ελληνικής πολι­τικής. Έτσι εξηγείται και το σύνθημα «τα όπλα αντίστροφα». Βέβαια, οι μέθοδοι αυτές θ'αποδειχτούν όχι μόνο ατελέσφορες, αλλά και επιζήμιες για το αριστερό κίνημα στη χώρα μας. Πά­ντως, δεν είναι το πρώτο στην Ελλάδα παράδειγμα διωκόμενου κόμματος που αντιδρά στην επίσημη εξωτερική πολιτική με αυ­τό τον τρόπο. Όσα έχουν, από παλιά, ή πρόσφατα, αποκαλυφθεί για τη δράση των βασιλικών το 1916-20, σε συνεργασία με τη γερ­μανική πρεσβεία και τις υπηρεσίες του Βερολίνου, αποτελούν ένα άλλο προηγούμενο. Ο εξωτερικός προσανατολισμός της χώρας προκάλεσε όχι μόνο μία φορά την αιτία εθνικού διχασμού με καταστροφικές συνέπειες. Τώρα, στη διάσταση για την εξωτερι­κή πολιτική, έχουν προστεθεί και ο ιδεολογικός φανατισμός και η εντονότερη κοινωνική σύγκρουση.