ΣΠΥΡΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ

Οι μισθωτοί

Οι συνέπειες από την υποτίμηση της δραχμής εξακολουθούν να εκδηλώνονται με αδιάκοπη αύξηση των τιμών. Το πρόβλημα των αποδοχών των μισθωτών παραμένει πάντα οξύ. Στα μέσα Φε­βρουαρίου, η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι αυξάνονται κατά 20-25% οι. μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων ότι επανα­φέρει τον θεσμό των ελεύθερων συλλογικών συμβάσεων των ερ­γαζομένων και εργοδοτών ότι ιδρύει πέντε διαιτητικά δικαστή­ρια και Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας.

Η αντιπολίτευση χαρακτηρίζει τα μέτρα για τους εργάτες εμπαιγμό, ιδιαίτερα ύστερα από τις κυβερνητικές διακηρύξεις ότι το 1954 θα ήταν «το έτος των εργαζομένων». Το κύριο επιχείρημα που προβάλλει η αντιπολίτευση είναι ότι, με τις συνθήκες της εποχής, ελεύ­θερες συλλογικές συμβάσεις, χωρίς να καθορίζεται μάλιστα κατώτατο όριο ημερομισθίων, είναι φενάκη. Ο Γ.Παπανδρέου τονίζει:

 

«Όταν η προσφορά της εργασίας είναι πολύ μεγαλύτερα από την ζήτησιν, όπως δυστυχώς συμβαίνει σήμερον με την συνεχώς αυξανομένην ανεργίαν και υποαπασχόλησιν, και όταν επιπροσθέτως το πνεύμα της κυβερνήσεως είναι αντεργατικόν, ημπορεί να θεωρηθή βέβαιον ότι αι συλλογικαί συμ­βάσεις δεν πρόκειται να οδηγήσουν εις την δικαίαν βελτίωσιν της ζωής των εργαζομένων (...). Αλλά τον εμπαιγμόν των εργαζομένων εκ μέρους της κυβερνήσεως του Συνα­γερμού ήλθε δυστυχώς να ολοκλήρωση και η αχαρακτήρι­στος δουλοφροσύνη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, η οποία διά δη­μοσίων δηλώσεων επεκρότησε περιδεής την κυβερνητικήν πολιτικήν, διακωμωδούσα τοιουτοτρόπως διά της στά­σεως της την ευγενή έννοιαν του ελευθέρου δημοκρατι­κού συνδικαλισμού και μεταβαλλόμενη εις αποφασιστικόν στρατολόγον του κομμουνισμού».

     Παρόμοιες ανακοινώσεις έχουν εκδώσει και η ΕΠΕΚ, το Δημοκρατικόν Κόμμα του Καρτάλη και η ΕΔΑ. Και έντεκα μέλη από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ, διαφωνώντας με τον Φώτη Μακρή και την πλειοψηφία του, επικρίνουν τα κυβερνητικά μέτρα. Οι πρώτες συλλογικές συμβάσεις που υπογράφονται (με την Ηλεκτρική, την Εταιρεία Υδάτων, τους Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους κ.λ.π.) προ­βλέπουν αυξήσεις 25% για τους χαμηλόμισθους και 20% για τους μεγαλύτερους.

Η κατάσταση στα εργατικά συνδικάτα είναι θέμα που απα­σχολεί συνεχώς τον Τύπο. Ύστερα από έναν περίπου μήνα, στις 18 Μαρτίου, με αφορμή το συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθη­νών, Το Βήμα γράφει:

«Το συνδικαλιστικόν εργατικόν κίνημα εμφανίζει από τι­νός χρόνου σαφή συμπτώματα παρακμής. Δεν πρόκειται μόνον διά την αδιαφορίαν μεγάλης εργατικής μάζης προς τας επαγγελματικός της οργανώσεις, καίτοι άπειρα είναι τα προβλήματα που την απασχολούν, αλλά και διά την εμ­φανή ουσιαστικήν αντίθεσιν της προς την παντοειδή εκ­προσώπησαν της (...) ελάχιστοι είναι εγγεγραμμένοι εις τας επαγγελματικός των οργανώσεις (...) και εξ αυτών μία ασήμαντος μειοψηφία είναι ταμειακώς εν τάξει. Αι συνε­λεύσεις των εργατικών οργανώσεων συγκροτούνται έπει­τα από πολλάς αναβολάς και προσπάθειας, με τον ελάχι­στον αριθμόν της νομίμου απαρτίας και αυτόν πλασματικόν, εφ'όσον εις τας συνελεύσεις δεν παρίστανται παρά ευά­ριθμοι μόνον, απέναντι των όσων έχουν γραφή εις τους καταλόγους ως παρόντες. Αν έλειπε μάλιστα από πολλά ερ­γατικά σωματεία η υποχρεωτική είσπραξις της εισφοράς των από τους εργοδότας, όπως και η υποχρεωτική εί­σπραξις της εισφοράς διά την Γενικήν Συνομοσπονδία, Εργατών, είναι ζήτημα εάν το δέκατον της δυνάμεως της εργατικής τάξεως θα ενεγράφετο οικειοθελώς εις τα ερ­γατικά συνδικάτα (...). Υπό τοιούτους όρους δεν δύναται να γίνη λόγος περί υπάρξεως σοβαρού συνδικαλιστικού κι­νήματος εις την χώραν μας. Το ελληνικόν συνδικαλιστικόν κίνημα κατέστη από κίνημα μαζών εις κίνημα ωρισμένων συνδικαλιστικών στελεχών, με σκοπόν όχι την με ηρωικήν διάθεσιν και αυτοθυσίαν αγωνιστικήν προσπάθειαν διά την βελτίωσιν της θέσεως της εργατοϋπαλληλικής τάξεως, αλ­λά την διαχείρισιν των αναγκαστικώς εισπραττομένων ει­σφορών και την εν καιρώ συνταξιοδότησιν των διαφόρων προέδρων και γενικών γραμματέων των σωματείων, πέ­ραν της συνταξιοδοτήσεως των από το κύριον επάγγελμα των. Συνεστήθη προς τούτο και ειδικόν ταμείον συνταξιο­δοτήσεως συνδικαλιστικών στελεχών».

Με τις κρατικές παρεμβάσεις στα εργατικά συνδικάτα και την έμμεση εξαγορά με τις υποχρεωτικές εισφορές, από την εποχή της μεταξικής δικτατορίας, έχει αποσυντεθεί, σε μεγάλο βαθμό, ο εργατικός συνδικαλισμός στην Ελλάδα και αναπτύσσονται στο έπακρο ο εργατοπατερισμός και η εργατοκαπηλεία. Έτσι, οι ερ­γαζόμενοι έχουν χάσει το κυριότερο όπλο τους για να βελτιώσουν, με τους αγώνες τους, τη θέση τους, από οικονομική και κοινωνι­κή άποψη, και η χώρα ένα από τα βασικά οχυρά της σύγχρονης δημοκρατίας.